Zmień język 

::R4781 : strona 83::

Sidło – potrzask – kamień potknięcia się

„A Dawid mówi: Niechaj im będzie stół ich sidłem i ułowieniem i otrąceniem i odpłatą. Niech zaćmione będą oczy ich, aby nie widzieli, a grzbietu ich zawsze nachylaj” – Rzym. 11:9,10

Słowa powyższe wydawały nam się kiedyś niezgodne ze sprawiedliwością ani miłością. Przypuśćmy, że biedni Żydzi, których oczy zostały zaćmione, potknęli się i zostali strąceni do wiecznych mąk, czyż takie obejście się Boga z nimi nie byłoby okrutnym – bez względu na obietnice, jakie Apostoł przytacza (w. 25, 26) iż kilka generacji później zaćmienie to zostanie z ich ócz zdjęte – gdy liczba wybieranego Kościoła zostanie uzupełnioną, w którym to celu łaska Boża zlana była i na Pogan.

Rozumowaliśmy w ten sposób, że podźwignięcie praprawnuków skazanego na wieczne męki nie mogło stanowić wynagrodzenia za jego własną zgubę. Chociaż pobieraliśmy nauki kościoła Prezbiterjańskiego, to jednak zdawało nam się okropnym, to stanowcze i zimne orzeczenie: „Cóż tedy? Czego Izrael szuka, tego nie dostąpił; ale wybrani dostąpili, a inni zatwardzeni są” – „otrąceni”, „usidleni”, „ułowieni”.

ROZPOZNANIE PLANU BOŻEGO UZDOLNIŁO NAS DO WŁAŚCIWEGO ZROZUMIENIA PISMA ŚW.

Dzięki niech będą Bogu, że nasze własne zaćmienie zostało usunięte a świtający brzask Tysiąclecia, rozjaśnił nam Plan Boży, wyprostował nasze pojęcia, uzdolnił nas do lepszego rozbierania, stosowania Pism Świętych i sprawił jak najlepszą harmonię i wyprowadził nas z zamieszania. Dowiedzieliśmy się, że piekłem, do którego Izrael poszedł był grób – hades; że żadnej świadomości nie ma w piekle (hebr. sheol; greckie hades – Ezech. 37:12; Ps. 6:6); że zaciemniony, otrącony Izrael dotąd się tam znajduje i że nie tylko ich prawnuki, którzy mieli żyć po nich w kilka stuleci później, mieli być uleczeni ze swej ślepoty i dostąpić odpuszczenia grzechów, lecz i oni wszyscy dostąpią tych łask.

Wszyscy Żydzi objęci byli niewiarą, zaćmieniem i otrąceniem, aby Bóg mógł się zmiłować nad wszystkimi, a później przywieść każdego z nich do pełnej znajomości, która postawi każdego człowieka bez wymówki i uczyni go odpowiedzialnym za jego wybór bądź żywota wiecznego, przez posłuszeństwo Chrystusowi, bądź przez wybranie „wtórej śmierci”, z powodu nieposłuszeństwa – zob. w. 27-32; Jana 5:28; Ezech. 37:12,13; Jana 1:9.

Wyraźne poznanie sprawy przyniosło nam wielką ulgę, lecz serce nasze wołało jeszcze do Boga o wyjaśnienie i słuszny powód onego zaciemnienia, otrącenia i usidlenia całego narodu, oprócz nielicznych „ostatków” – narodu, któremu dał wiele chwalebnych obietnic i przez osiemnaście stuleci okazywał wiele względów – jedyny naród, który z pomiędzy wszystkich narodów ziemi, uznaje Boga za swojego Władcę i zostawał z Nim w społeczności przez zawarte Przymierze i Zakon.

OBIETNICE IZRAELA SĄ ZIEMSKIE, NIE DUCHOWE

Odpowiedź, jaką daje Słowo Boże jest, że chociaż Bóg powołał Izraela do wielkiego i zacnego działu w Jego planie zbawienia przez Swoje obietnice, to jednak nie powołał ich do działu w najwyższej łasce i czci. Jego obietnice dla Izraela były ziemskie, nie niebieskie. Chociaż wszyscy synowie Jakuba byli powołani, czyli zaproszeni, to jednak powołanie to było warunkowe, a warunków wymaganych, naród ten jako całość nigdy nie wykonał. Bardzo mało było takich, którzy Zakon zachowywali a raczej było im tylko poczytanym jakoby go wykonali (z racji ich dobrych intencji) w rzeczywistości zaś było to, że niektórzy synowie Jakuba, uchodząc za dziatki Boże byli z ojca diabła (Jana 8:44); ponieważ nie wszyscy z Izraela byli Izraelem – Rzym. 9:6.

Kiedy nadszedł właściwy czas Boży, na wielkie dzieło pojednania za grzechy, którego dokonał nasz Odkupiciel przez ofiarowanie samego Siebie (Żyd. 7:27), był również czas właściwy na wybór duchowego Izraela, któremu Pan Bóg obiecał Niebieskie obietnice i dla którego zarezerwował najwyższe miejsce w Swym wielkim planie – miejsce następne po Sobie.

ZIEMSKI IZRAEL USUNIĘTY NA STRONĘ AŻ DO UZUPEŁNIENIA DUCHOWEGO IZRAELA

Jezus Chrystus sam stał się Głową i Wodzem tego duchowego, czyli niebieskiego Izraela, którego ziemski Izrael z wszystkimi swymi kosztownymi, lecz ziemskimi obietnicami przez tak długi czas był figurą, czyli cieniem. Jak tylko ofiara Chrystusa była dokonaną przyszedł czas, aby rozpoczęło się dzieło powołania duchowego Izraela nazwanego „Oblubienicą Chrystusową”, „Ciałem”, „Braćmi” i Jego „współdziedzicami”.

Boskim zamiarem nie było, aby te dwa domy (cielesnego i duchowego) Izraela egzystowały jednocześnie, zatem jak tylko był zapoczątkowany duchowy, cielesny został odsunięty na stronę; lecz nie na zawsze, a tylko do czasu to jest dopóki duchowy nie zostanie wybrany i uzupełniony. Pomimo, że dom cielesnego Izraela został odrzucony w czasie ukrzyżowania Chrystusa (Mat. 23:38), to jednak pierwsza sposobność do członkostwa w duchowym Izraelu była dana temu narodowi.

Nie jest to wcale rzeczą dziwną, że tylko garstka „ostatków” cielesnego Izraela mogła wytrzymać próbę wiary i poświęcenia zastosowaną do duchowego Izraela. Ci „obłudnicy”, którym Jezus powiedział: „Wyście z ojca diabła”, z pewnością, że nie znajdowali się w odpowiednim sianie serca, aby mogli być pociągnięci przez Prawdę i jej ducha i by mogli się stać uczestnikami duchowego Izraela. Nie można przypuszczać, aby nawet prawdziwi Izraelici, którzy ufali Boskim obietnicom, nie byli bez win, czystymi w sercu i nadającymi się do wiary i posłuszeństwa, jakie od powołanych wieku ewangelicznego były i są wymagane. Możemy więc powiedzieć, że kazanie Ewangelii lub mowa o krzyżu zwabiała do Kościoła, że się tak wyrazimy, tylko śmietankę z ludu – „a inni zatwardzeni zostali” – a to wszystko stało się ze zgodą i pod kierownictwem Bożym.

WIELKA PRZEPAŚĆ, JAKA ROZDZIELA CIELESNEGO IZRAELA OD DUCHOWEGO BĘDZIE USUNIĘTA

Z powodu przesądów Żydów i ich wyniosłości ducha, Bóg dozwolił na wytworzenie się „wielkiej przepaści” pomiędzy nimi a duchowym Izraelem. On sprawił, że Żydzi stali się dziwowiskiem dla świata, a choć zostali odrzuceni na pewien czas od łaski Bożej to jednak, jako martwy naród, są żywymi świadkami Jego Słowa na całym świecie; a ostatecznie, gdy Bóg wybierze, wypróbuje i uwielbi Swego duchowego Izraela, wtedy zburzy oną „wielką przepaść”, odejmie od nich zaślepienie od wszystkich, którzy zechcą powrócić do harmonii z Bogiem, przyjmie ich ponownie do Swej łaski i obdarzy miłosierdziem przez uwielbionego duchowego Izraela – w. 31,32. „O głębokości bogactwa i mądrości i znajomości Bożej!”. Jak nader systematycznym, rozumnym i sprawiedliwym jest Boski Plan wieków! – Rzym.11: 33.

W jaki sposób stał się ich stół sidłem, ułowieniem i otrąceniem?

Teraz inny jeszcze punkt wymaga wyjaśnienia: W jakim znaczeniu był ich stół sidłem, ułowieniem i otrąceniem czyli kamieniem obrażenia?

Ich „stół” oznacza ich pokarm; a stołem, czyli pokarmem zastawionym cielesnemu Izraelowi, cielesnemu ludowi Bożemu, były one szczególniejsze łaski i obietnice, jakie Bóg, jako Swemu wybranemu narodowi udzielał (Mat. 15:26, 27). Rozbierając w ten sposób tę sprawę, możemy widzieć, iż Boska dobroć i łaska ku nim była właśnie tym usidleniem, otrąceniem i powodem do uprzedzenia dla ich niepoświęconych serc. Polegając na łasce Bożej, Żydzi posunęli się za daleko, w swej zarozumiałości. Mówili sami w sobie: „Ojca mamy Abrahama” (Mat. 3:9). Oni dochodzili do konkluzji, że Bóg daną obietnicę Abrahamowi, musi dotrzymać i że oni jako nasienie Abrahama rychlej, czy później dostąpią onego królestwa, które ma błogosławić cały świat. Żydzi mieli przesadne w sobie zaufanie a względem drugich byli aroganckimi, szorstkimi i zarozumiałymi, a tym samym o tyle mniej pokornymi w duchu, jakich właśnie Pan szukał, którzy by mogli się stać duchowym Izraelem.

PYCHA DOPROWADZIŁA ICH DO PRZEOCZENIA TYCH PISM, KTÓRE MÓWIŁY O „UCIERPIENIACH CHRYSTUSOWYCH”

Pycha Żydów pozwalała im patrzeć tylko na obietnice chwały, zaszczytów i potęgi, jakie miały towarzyszyć wywyższeniu Izraela, a doprowadziła do ignorowania tych Pism, które mówiły, iż Mesjasz miał być wpierw odrzuconym i „jako baranek na zabicie wiedzionym”, by „wylał na śmierć duszę swoją” będąc ubity za grzechy nasze, bo „kaźń pokoju naszego” była włożona na Niego.

Z tego samego powodu przeoczyli oświadczenia Boże dane przez Proroków, że mieli być wpierw rozproszeni pomiędzy wszystkie narody ziemi, gdzie błogosławieństwa Boże miały od nich być powściągnione, a dopiero później miały na nich spłynąć błogosławieństwa, gdy będą ponownie zgromadzeni z pomiędzy wszystkich narodów, dokąd byli rozproszeni (Jer. 16:13-17; 5 Moj. 4:26-28; 28:36,37,63-65); że w czasie, gdy ich Pan wybawi „ujrzą Tego, którego przebodli i płakać będą nad Nim płaczem, jako płaczą nad jednorodzonym” – Zach. 12:10.

Takim sposobem „stół” ich stał się im „sidłem”, które ich dotąd jeszcze trzyma – ich wyniosłe serce, opierając się na pochlebnych dla nich obietnicach, jest dotąd powodem ich zaślepienia. Powinniśmy zauważyć, że ich potknięcie i upadek nie wynikło z powodu złego postępowania Boga z nimi. Nie; „Jego drogi są doskonałe”. „Wszelki datek dobry i wszelki dar zstępujący od Ojca światłości jest doskonały”. On nie jest Bogiem zamieszania i jest On tym samym „wczoraj, dziś i na wieki”. „Stół”, który Bóg przygotował dla Izraela był dobrym. Cała trudność polegała na tym, że poświęcenie Izraela nie było zupełnym; stąd większość ich nie nadawała się do klasy, co do której Pan zamierzył aby poznała prawdę przed rozpoczęciem się wieku Mesjańskiego, w którym oczy wszystkich zostaną otworzone i w którym wszyscy dojdą do zupełnej znajomości prawdy.

TE RZECZY BYŁY NAPISANE SPECJALNIE DLA NASZEJ NAUKI

Teraz dochodzimy do najważniejszej części tego przedmiotu. „Te rzeczy przydały się im za wzór (wydarzyły się, aby były wzorem – przestrogą), a napisane są dla napomnienia naszego, na których koniec świata (wieku) przyszedł” (1 Kor. 10:11). Jak cielesny Izrael był cieniem, czyli figurą na duchowego, tak potknięcie się, usidlenie i ułowienie jakie przytrafiło się cielesnemu Izraelowi podczas żniwa ich wieku, figurowało podobne przesianie wszystkich oprócz wiernych „ostatków” w teraźniejszym czasie.

Jak wówczas tak i teraz wielu z nominalnego duchowego Izraela nie są Izraelitami, lecz „obłudnikami” i są z ojca diabła. Jak tam, tak i tu, dla wszystkich prawdziwych Izraelitów został zastawiony „stół” pełen Boskich darów i łask – pełen „wielkich i kosztownych obietnic”, lecz jak tam, nie wszyscy umieli pokarm ten należycie sobie przyswoić, czyli nie wszyscy umieli obietnic i łask Bożych należycie zastosować i wykorzystać tak i tu nie wszyscy umieją z tych darów i obietnic Bożych korzystać dla rozwijania w sobie potrzebnego charakteru przyjemnego Bogu i odpowiedniego do królestwa; tacy, choć karmią się przy Jego „stole” jednak łaskę Bożą przyjmują nadaremno. Takim, podobnie jak Izraelowi „stół” prawdy, przy którym ucztują, stanie się bez wątpienia sidłem, ułowieniem i otrąceniem. Niniejsze uwagi piszemy dla ich dobra, aby ich ostrzec by baczyli jak oni ten „pokarm” teraz spożywają, a tak hojnie nam dostarczany – Łuk. 12:37.

Tylko tacy, co są zgłodniali i spragnieni sprawiedliwości (prawdy) są zapraszani do tego stołu. Jest to stół synowski, zaś wszyscy inni oprócz prawdziwych synów Bożych, mogą zbierać i spożywać tylko okruchy spadające z tego stołu.

TYLKO KAPŁANI MOGLI LEGALNIE JADAĆ CHLEBY POKŁADNE

Jest to stół dla poświęconych wierzących, z którego inni „nie mają wolności jeść” (Żyd. 13:10). Prawdziwie poświęceni stanowią pozafiguralne Królewskie Kapłaństwo, którego „stół” był, tak w namiocie zgromadzenia jak i w świątyni, figurowany przez stół z chlebami pokładnymi, których nie wolno było spożywać nikomu innemu jak tylko kapłanom. Jeśliś tylko „skosztował, że dobrotliwy jest Pan”; jeśliś „skosztował dobrego Słowa Bożego”; jeżeli zasmakowałeś „pokarmu, jakiego świat nie zna”; jeśliś skosztował „teraźniejszej prawdy” – „pokarmu na czas słuszny” – to jesteś, albo jednym z Królewskiego Kapłaństwa, albo też jednym z tych, którzy mają z nimi styczność, którzy otrzymają okruchy z ich stołu.

Danie wszelkiej prawdy, a szczególnie „teraźniejszej prawdy” obejmuj w sobie pewien cel. Tym celem jest poświęcenie, czyli odłączenie się na służbę Bogu. Okruchy prawdy mają pobudzać i prowadzić do czynnego poświęcenia, czyli ofiarowania się. Pełen i obfity stół jest dla tych, co uczynili krok zupełnego poświęcenia Bogu swej woli i tego wszystkiego, co posiadają, a zapewniony im hojny zasób wielkich i kosztownych obietnic jest na to, aby mogli być przez nie wzmocnieni i uzdolnieni do wykonywania swego poświęcenia krok za krokiem aż do śmierci.

Celem naszego poświęcenia i następującego ćwiczenia pod kierownictwem i wpływem prawdy jest, kształcenie charakteru ku „wykonywaniu poświęcenia w bojaźni Bożej”. Apostoł dość wyraźnie określa cel, w jakim obietnice Boże, ten pokarm duchowy był nam dany, gdy mówi: „Te tedy obietnice mając najmilsi, oczyszczajmy samych siebie od wszelkiej zmazy ciała i ducha, wykonując poświęcenie w bojaźni Bożej” (2 Kor. 7:1). On także zapewnia nas, że znajomość może być otrzymaną i używaną w innym celu – może wywrzeć wpływ ujemny zamiast dodatniego – może także nadąć pychą i zarozumiałością.

JAKI WPŁYW WYWIERA PRAWDA NA NASZE SERCA?

Należałoby każdemu z nas stawić sobie kilka pytań: Czy nie otrzymałem w znacznym stopniu prawdy odnośnie Boskiego charakteru i planu? Czy nie wywarła ona na mnie ujemnego wpływu: nie nadęła mnie i spowodowała, bym o sobie myślał, że jestem czymś wielkim? Czy nie wzbudziła ona we mnie uczucia pewności siebie, które ignoruje moje własne słabości i upadki, a polega tylko na miłosierdziu Bożym i stara się to miłosierdzie przeceniać a ignoruje takie teksty, które mówią, że „Bóg gniewa się na grzeszników na każdy dzień”; a „gniew Boży objawia się przeciwko wszelkiej niesprawiedliwości”; i że „wszelka niesprawiedliwość jest grzechem a ktokolwiek grzeszy (dobrowolnie) z diabła jest”, że „grzeszników (świadomych, rozmyślnych) Bóg wytraci”. Czy znajomość Prawdy pobudziła mnie do większej pokory i większego polegania na dawcy wszelkiego dobra? Czy ona doprowadziła mnie do odpowiedniego pokoju, odpoczynku i polegania jedynie na Bogu, dlatego jedynie, że znajduję się pod ochroną zasług drogiej krwi Chrystusowej i gdy podejmuję wszystko, na co tylko mnie stać, abym się mógł utrzymać i postępował w sprawiedliwości, dobroci, czystości i w prawdzie?

To ostatnie jest jedynym, najlepszym i najwłaściwszym zużytkowaniem prawdy. Jeśli otrzymaliśmy właściwy pogląd na Boski charakter i zapoznaliśmy się z planem Bożym a także z Jego wielkimi i kosztownymi obietnicami, i jeżeli ta znajomość nie wzbudzi w nas odpowiedniej adoracji do wszystkiego, co jest prawdziwe, poczciwe, sprawiedliwe, czyste, przyjemne, chwalebne, cnotliwe i nie pobudza nas do coraz większego wzrostu i zbliżenia się do podobieństwa obrazu Bożego, oraz do odpowiedniego oczyszczania samych siebie od wszelkich zmaz ciała i ducha i do wykonywania poświęcenia – jeśli nie takim będzie wpływ prawdy na nasze ciało i umysł (usposobienie), to znaczy, żeśmy łaskę Bożą otrzymali nadaremno; ponieważ ona była daną jedynie w tym celu, a nie w innym. Jeśli przyjęliśmy łaskę Bożą nadaremno, to możemy być pewni, że maluczko a ta łaska Boża i prawda odejdzie od nas, a na miejsce jej przyjdzie złudzenie.

Niechaj tedy ta ilustracja dana nam w figuralnym narodzie Bożym, będzie dla nas przestrogą i pobudzi do większej czujności, należytego oceniania i użytkowania łask i obietnic Bożych, bo inaczej i nasz stół, tak hojnie zastawiony i obsługiwany przez Samego Pana, stanie się dla nas sidłem, ułowieniem i otrąceniem, przyprowadzi do zaćmienia i „ciemności zewnętrznych” świata, z powodu naszego zaniedbania lub nieodpowiedniego użytkowania łask dotąd otrzymanych.

„Bójmyż się tedy, aby snać zaniedbawszy obietnicy o wejściu do odpocznienia jego nie zdał się kto z was być upośledzony” (z braku zupełnego poświęcenia się i wykonywania tegoż poświęcenia w sercu i w uczynku jak również przez przekształcanie naszego charakteru z chwały w chwałę na podobieństwo miłego Syna Bożego) – Żyd. 4:1.

====================

— 15 marca 1911 —