Zmień język 

::R5533 : strona 270::

Duża różnorodność Boskiej mądrości i miłosierdzia

„Jeśli odrzucenie ich [Żydów] jest pojednaniem świata, cóż będzie przyjęcie ich, jeśli nie ożycie od umarłych? A jeżeli pierwiastki święte, to i zaczynienie; jeżeli korzeń święty, to i gałęzie” – Rzym. 11:15,16

ŻYDOWSKI naród był typicznie pojednany z Bogiem i z tego powodu stał się Jego szczególnym ludem. Do nich należały  wszystkie Jego obietnice. Poganie nie otrzymali od Boga tego typu zapewnień. Ten związek Żydów z Bogiem był możliwy przez Przymierze Zakonu. Jednak po 1845 latach tej szczególnej łaski odrzucenie przez nich Mesjasza udowodniło, że nie byli oni godni tych specjalnych przywilejów. W czasie swej próby Żydzi okazali się lekkimi i poddani zostali zaślepieniu i rozproszeniu aż do wypełniania się ich „dwójnasobu” – tysiąc osiemset czterdzieści pięć lat niełaski.

Nie wszyscy jednak byli wówczas odrzuceni od łaski. Wierne „ostatki” zostały zgromadzone do ewangelicznej owczarni, inni zaś byli  „rozproszeni i złupieni”. Te wierne „ostatki” były klasą pierwocin (pierwszy owoc) Kościoła Chrystusowego. Następnie Boskie poselstwo rozeszło się po całym świecie. Rzymianie, Grecy, Anglicy, Francuzi, Niemcy, Szwedzi, Norwegowie, Duńczycy itd. – wszystkie narody dostały taką samą sposobność. To nie znaczy, że wszystkie jednostki, wszystkich narodów otrzymały tę możliwość, ale że ze wszystkich narodów tu i ówdzie Bóg wybierał tych z odpowiednim charakterem, którzy ochoczo przyjmowali to poselstwo. Byli to tacy, którzy łaknęli i pragnęli sprawiedliwości, którzy mieli uszy ku słuchaniu. Takim Bóg podał swoje poselstwo pojednania i posłał ich, aby ogłaszali je innym z tej samej klasy.

Wszyscy, którzy uwierzyli temu poselstwu, byli pojednani z Bogiem przez śmierć Jego Syna. Byli oni gronem ofiarników, ochoczo składających swoje życie jako naśladowcy swego Pana. Poselstwo o tym wielkim zbawieniu rozchodziło się po świecie przez ten cały Wiek Ewangelii i niektóre jednostki ze wszystkich narodów przyjmowały to poselstwo i stawały się członkami Ciała Chrystusowego. Nie działoby się tak, gdyby Żydzi jako naród nie okazali się niewierni i nie zostali odrzuceni od łaski Bożej. Poganie spostrzegli to – rozpoznali, że łaska Boża i Jego błogosławieństwo zwróciło się do nich, w momencie kiedy On odjął je od Żydów.

POWSTANIE DO ŻYCIA Z UMARŁYCH

Cieleśni Izraelici nawet po odrzuceniu ich jako narodu od Boskiej łaski mieli jeszcze możliwość przychodzić do Chrystusa jako jednostki, lecz nie mieli już szczególnej łaski u Boga jako naród. Rzeczywiście, odrzucenie przez nich Jezusa jako ich Mesjasza oraz ich gorzkie uprzedzenie i zaślepienie wytworzyło wielką przepaść pomiędzy nimi jako narodem, a poselstwem ewangelicznym i zaledwie tylko kilku z nich przyjęło Boskie poselstwo w Chrystusie. Jak apostoł tu twierdzi, to ich zaćmienie jako narodu nie miało być od nich odjęte, pókiby nie „weszła zupełność pogan [aby skompletować Kościół Ewangeliczny].” Czas ten jest teraz blisko, Kościół Ewangeliczny jest bliski skompletowania.

Czy pamiętamy, w jaki sposób odnowienie cielesnego Izraela ma być dokonane? Tak, Pismo Święte oświadcza, że ma to się stać przez Nowe Przymierze. „A toć będzie przymierze moje z nimi, gdy odejmę grzechy ich”. Nastąpi to przy ustanowieniu Królestwa Mesjasza. Wtedy Mesjasz zainauguruje to Przymierze. Co to będzie oznaczało dla Żydów? Będzie to oznaczało, że ich „dwójnasób” wypełnił się, że się „już dopełnił jego czas postanowiony i że odpuszczona jest nieprawość jego” (zobacz WYKŁADY PISMA ŚWIĘTEGO Tom II, wykład VII). Będzie to również znaczyć ich powstanie od umarłych – tak narodowo, jak i indywidualnie, tak symbolicznie, jak i literalnie. „Albowiem jeśli odrzucenie ich jest pojednaniem świata [w tym znaczeniu, że poganie jako latorośle dzikiej oliwy wszczepieni byli w drzewo oliwne, z którego większość Żydów była wyłamana], to cóż będzie przyjęcie ich [z powrotem do łaski Bożej], tylko ożycie od umarłych” – Rzym. 11:15.

 Mamy tu kolejną naukę biblijną o powstaniu z umarłych. Obietnice dane Abrahamowi, Izaakowi, Jakubowi, Dawidowi i innym zostaną wypełnione. Chociaż Bóg odrzucił ten naród na jakiś czas, to jednak obiecał, że ich ponownie zgromadzi, gdy okres ich karania „siedmiorako” (siedem czasów) skończy się (zobacz WYKŁADY PISMA ŚWIĘTEGO Tom II, wykład IV). Rozszerzając tę myśl, widzimy, że obietnica Boża dana Abrahamowi – błogosławienie wszystkich rodzajów ziemi przez jego nasienie: niebiańskie i ziemskie, przez klasę przyrównaną do gwiazd niebieskich i drugą klasę, porównywaną do „piasku morskiego” – musi się jeszcze wypełnić (1 Moj. 22:15,18). Aby ta obietnica wypełniła się konieczne jest wzbudzenie z grobów całego rodzaju ludzkiego. Widzimy więc, że hojność Boskiego, cudownego zarządzenia dla ludzkości zostanie wkrótce objawiona aniołom i ludziom, żywym i umarłym, całej rodzinie ludzkiej.

PIERWSZY I PÓŹNIEJSZY OWOC – WSZYSTKO ŚWIĘTE

W wierszu 16 apostoł wykazuje, że tak jak pierwsze owoce tego wielkiego „drzewa oliwnego”, wyrosłego z korzenia przymierza Abrahamowego, były święte, takim też świętym będzie cały owoc tego drzewa. Chociaż obietnica dana Abrahamowi dotyczyła bezpośrednio jego cielesnego nasienia, to jednak Bóg, który zna koniec na początku, wiedział, że pierwszym owocem Jego obietnicy będzie duchowe nasienie Abrahamowe – Chrystus, Głowa i Ciało. Jednak, to wyłamanie naturalnych gałęzi i wszczepienie gałęzi z dzikiej oliwy na miejsce wyłamanych, które odbywało się przez ten cały Wiek Ewangeliczny, nie było jeszcze wszystkim, co Bóg zamierzył w swoim planie. Jego zamiarem było posiadanie Świętego Nasienia. Abraham był najpierw doświadczony i wszyscy, którzy mieli to nasienie stanowić, mieli być podobnie doświadczani, lecz ostatecznie mają się oni stać instrumentami w rękach Bożych do przeprowadzenia Jego Planu zbawienia.

Apostoł oświadcza, że jak ta klasa „pierwiastków” jest święta, tak i całe „zaczynienie”. Lepiej byłoby przetłumaczyć słowo „zaczynienie” jako „masa”, ponieważ mowa jest o ludziach. Ten korzeń, czyli przymierze, które Bóg zawarł z Abrahamem i zatwierdził przysięgą, było święte. Stąd też wszyscy, którzy są przyłączeni do tego korzenia i przez niego dostępują żywota, przywileju i błogosławieństw, są również świętymi.

Abraham figuralnie przedstawiał Boga Jehowę, Izaak przedstawiał Syna Bożego, naszego Pana – Jezusa Chrystusa; Rebeka zaś, żona Izaaka, przedstawiała Oblubienicę Chrystusową, członków Jego Ciała. Tych troje razem: Ojciec, Syn i Oblubienica wywiodą święty naród, ziemski Izrael. W naród ten następnie włączone będą wszystkie rodzaje ziemi w miarę jak wchodzić będą pod warunki Nowego Przymierza. Zatem odrestaurowany naród izraelski, jak i narody całego świata, wszyscy z rodu Adama, którzy powrócą do społeczności z Bogiem, stanowić będą owo „zaczynienie”, czyli ową masę, późniejszy owoc.

Patrząc na to głębokie dzieło Boskiego planu, w świetle tego, co mamy powiedziane o przyszłości, a także o przeszłości, poznajemy, jak zadziwiającym i pięknym jest ten plan. „O głębokości bogactwa, mądrości i znajomości Bożej!” Jak daremnym byłoby próbować zrozumieć Jego działanie, gdyby Bogu nie upodobało się objawić nam Jego zamysłów. Wszystkie Jego dzieła byłyby tajemnicą dla nas, gdybyśmy nie byli oświeceni Jego duchem. Któż mógłby poznać tak chwalebny plan przewyższający możliwości ludzkiego pojmowania? Kto pomagał Bogu przy układaniu tego planu? Zapewne nie mądrość ludzka. Sam tylko Bóg

::R5533 : strona 271::

jest jego Autorem. Żyd nigdy nie zaplanowałby wszczepienia pogan do udziału w głównych błogosławieństwach obietnicy Abrahamowej. Poganin nigdy nie przygotowałby pierwotnego pnia i gałęzi z Żydów, a siebie nie widziałby jako  uprzywilejowanego szczepu w tym samym drzewie. Nie, plan ten jest Boskim planem i wspaniale ilustruje zarówno Jego dobroć jak i Jego sprawiedliwą surowość. Z Niego wypłynął cały ten plan, przez Jego moc spełni się to wszystko i Jemu niechaj będzie chwała na wieki.

====================

— 1 września 1914 r. —