Zmień język 

::R5412 : strona 69::

Duch pomocy

„Przeto każdy z nas niech się bliźniemu podoba ku dobremu, dla zbudowania” – Rzym. 15:2

Apostoł Paweł nie mówi: Niech ten młodszy podoba się bliźniemu, ani nie mówi: Niech starszy się podoba, ale mówi: „Każdy z nas niech się bliźniemu podoba”. Wszyscy z Pańskiego ludu powinni mieć takie zainteresowanie jedni w drugich i w Pańskiej sprawie i powinni mieć tyle ducha Mistrza, że powinni raczej poświęcać samych siebie, a nie szukać własnych przyjemności szczególnie kosztem drugich.

Jeżeli mamy ducha Mistrza, to znajdziemy wiele sposobów poświęcania się dla drugich, nie czekając na szczególniejsze okazje. Prawo Miłości pobudzi nas do postępowania nawet przeciw naszym wrodzonym upodobaniom, jeżeli tak czyniąc, moglibyśmy dopomóc drugim do postępowania na dobrej drodze.

W tym Liście do Kościoła w Koryncie, Apostoł przedstawia tę zasadę, stosując ją do zwyczaju praktykowanego przez Greków, tj. ofiarowywania pokarmów bałwanom. Rozumiano, że przez takie ofiarowanie pokarm stawał się świętym. Prawie wszystko mięso wystawione na sprzedaż było w taki sposób poświęcone, tak że mięsa nie poświęconego bałwanom nie można było nigdzie kupić.

Ci co z bałwochwalstwa przyszli do chrześcijaństwa wiedzieli, że czczenie bałwanów było złem; ponieważ poznali, że jest tylko jeden Bóg prawdziwy. Wiedzieli także, że ceremonia ofiarowania mięsa bałwanom nie uszkodziła w niczym samego mięsa, ponieważ bałwan jest niczym. Jednakowoż oni powinni byli raczej być gotowymi wstrzymać się od jedzenia tego mięsa aniżeli zgorszyć słabszych braci, którzy by wciąż jeszcze mniemali, że mięso ofiarowane bałwanom było święte lub też, że zostało splugawione. Apostoł oświadczył, że on wolałby raczej nigdy nie jeść mięsa, aniżeli zgorszyć słabego brata, który nie może osiągnąć szerszego i prawdziwszego poglądu w tej sprawie. Zgorszyć takiego mogłoby doprowadzić go do zupełnego wykolejenia się z właściwej drogi.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA NASZE WPŁYWY

Apostoł nie powiedział, że jedzenie mięsa jest nie prawnym, ale że on był gotów wyrzec się swoich praw i przywilejów, byle tylko drugiego zbudować a nie zgorszyć. Ci słabi o których on wspominał, nie zrozumieli jeszcze tego, że mięso ofiarowane bałwanom nie zostało tym wcale uszkodzone. Położenie mięsa przed kamieniem nie miałoby żadnego wpływu na mięso, więc i położenie go przed bałwanem nie uszkodziło mięsa; lecz św. Paweł był zdecydowany raczej nie jeść wcale mięsa, aniżeli zgorszyć brata.

Zasada tego jest widoczną. My również powinniśmy być gotowi, jeśli potrzeba, wyrzec się pewnych osobistych przywilejów, jeżeli tym sposobem możemy dopomóc bratu lub ochronić go od zgorszenia. Niektórzy z Pańskiego ludu mają bardzo wrażliwe sumienie, inni mniej wrażliwe. Im dłużej ktoś znajdował się w Szkole Chrystusa i im zdolniejszym jest, tym łatwiej powinien rozróżniać, co jest przyjemnym a co nie przyjemnym Panu. Jako Chrześcijanin nie chciałby czynić coś takiego, co obraziłoby w czymkolwiek Pana, choćby nawet miał wstrzymywać się od mięsa przez resztę swego życia.

Gdyby zaś znalazł się w położeniu, gdzie jego sumienie zgadzałoby się na pewną rzecz, to jeszcze powinien stawić sobie pytanie: Czy ma on pozwolić, aby jego inteligencja, jego lepsze wyrozumienie szkodziło bratu? Czy ma on zgorszyć brata, osłabić go lub pobudzić do gwałcenia swego sumienia? Czy ma stracić wszelki wpływ ku dobremu nad swym bratem? Na myśli także Apostoł odpowiada przecząco, gdy mówi: „Grzesząc tak przeciwko braciom i mdłe ich sumienie obrażając, grzeszycie przeciwko Chrystusowi. Przeto jeśli pokarm gorszy brata mego, nie będę jadł mięsa na wieki, abym brata mego nie zgorszył” – 1 Kor. 8:1-13.

O ŚWIĘCENIU NIEDZIELI

Stosując powyższą zasadę, tj. odpowiedzialność za nasze wpływy, do obserwowania niedzieli, nie mamy rozumieć, żeśmy pod tym względem skrępowani, tak jak byli Żydzi pod względem Szabatu. Powinniśmy jednak unikać wszelkiego stuku młotkiem i niepotrzebnego hałasu podczas niedzieli. Należy także unikać nieodpowiednich śpiewów, nieprzystojnej muzyki jak i wszystkiego, co przez otoczenie uważane jest za nieodpowiednie w dniu świątecznym. Słowem, powinniśmy unikać wszystkiego, co przez drugich mogłoby być uważane za pogwałcenie niedzieli. Powinniśmy się starać, aby nie wywierać żadnego ujemnego wpływu na nasze otoczenie. Według naszego wyrozumienia każdy dzień jest częścią wielkiego Szabatu, do którego weszliśmy, czyli częścią odpoczynku w Chrystusie. My w rzeczywistości mamy niczym nieskrępowaną wolność, lecz wolności tej nie mamy używać na szkodę drugim.

Wielu mniema, że jakakolwiek praca w niedzielę jest pogwałceniem Czwartego Przykazania. Z naszego punktu zapatrywania wiemy, że Szabat u Żydów był typiczny; i wiemy także, co jest antytypem tego. My mamy przywilej obchodzić antytyp Szabatu. Jednakowoż, chociaż mamy wolność pracować w niedzielę, lecz czyniąc to moglibyśmy gorszyć naszego sąsiada. Pracując w Niedzielę nie gwałcilibyśmy żadnej zasady, lecz, aby nie gorszyć naszego bliźniego, chętnie odpoczywamy od pracy fizycznej i spędzamy ten dzień na badaniu Słowa Bożego.

Chrześcijanie, na ogół biorąc, nie obserwują niedzieli tak jak sami uważają, że powinni obserwować. Pojęciem wielu jest, że powinni święcić niedzielę tak ściśle, jak

::R5412 : strona 70::

Żydzi święcili Szabat; i że w Niedzielę nie powinno się używać ani wołu, ani osła, ani samochodu, itp. Niektórzy nawet uważają, że w niedzielę nie należy udawać się w dalszą drogę.

Faktycznie dzisiejszy nominalny kościół nie stosuje się nawet do swojego własnego pojęcia odnośnie Boskiego Prawa. W miarę naszych sposobności chcielibyśmy dopomóc tym ludziom do lepszego zrozumienia, co właściwie znaczy Szabat, aby ich sumienia nie były obrażone, lecz uwolnione od niepotrzebnych skrupułów. Niedziela powinna być dniem spokojnym i świątecznym pod każdym względem, poświęconym w szczególności na służbę Bożą. W dniu tym wszelka praca i interesy powinny być ograniczone lub na ile to możliwe, wstrzymane, lecz dobro pracy Pańskiej zabrania nam wstrzymywania się od używania parowców, tramwajów, automobilów itp. w niedzielę.

Mając na uwadze, że słowo Szabat znaczy odpoczynek, jak to Apostoł mówi (Żyd. 4:9), widzimy, że Kościół Chrystusa zachowuje Szabat, czyli odpoczynek każdego dnia i uznaje Boskie zarządzenie w tym względzie. Ci, co zachowują każdy siódmy dzień jako Szabat, lecz nie wchodzą ani nie zachowują odpoczynku wiary, nie zachowują prawdziwego Szabatu, na ile to dotyczy się Kościoła.

Rozporządzenie co do Szabatu było dla Żydów. Pod naszym Przymierzem mamy lepsze zarządzenie. Mamy odpoczynek, nasz Szabat, każdego dnia; mamy także nadzieję, że wkrótce wejdziemy do jeszcze Większego Szabatu. W tym Szabacie, czyli w Tysiącleciu, będziemy mieć nie tylko odpoczynek serca, ale także doskonałość; będziemy też wolni od wszelkich oświadczeń i trudności życiowych. Pan nasz Jezus, podczas Swej misji na ziemi, dokonywał w Szabat najwięcej cudów, takich jak leczenie chorych itp., przez co wykazywał, jakie dzieło będzie dokonywał w on Wielki Dzień Szabatu – Tysiąclecie.

POMAGAĆ A NIE SZKODZIĆ BLIŹNIEMU

Zasadę tę możemy zastosować wszędzie. Możemy ją zastosować do naszej rozmowy z drugimi. Niektórzy mają upodobanie szydzić z drugich, z powodu ich nieumiejętności itp. To nie jest miłość, ponieważ miłość nie lubuje się w wytykaniu cudzych słabości. Im ostrożniejszymi będziemy w naszych słowach i czynach tym grzeczniejszymi stawać się będziemy.

„Grzecznością jest, by czynić i mówić
dobre rzeczy w uprzejmy sposób”.

Grzecznym może być ktoś z wyrachowania, albo też z zasady. Nasze podobanie się bliźniemu powinno być dla jego zbudowania. Powinniśmy być radzi czynić wszystko, na co nas stać, aby tylko drugim dopomagać, budować ich i podnosić. Jeżeli możemy wypowiedzieć uprzejme, miłe słowo, które byłoby ku zbudowaniu, powinniśmy je wypowiedzieć, zamiast wyrażać się w sposób szorstki albo niegrzeczny.

W naszych staraniach, by budować drugich mamy przede wszystkim mieć na uwadze budowanie Pańskiego ludu w duchowych rzeczach. Jak to Apostoł wyraża, mamy

::R5413 : strona 70::

„pobudzać jedni drugich”. Wiadomo nam, że wiele jest sposobów pobudzania drugich a św. Paweł podaje nam ten najwłaściwszy. Pobudzanie, do którego Apostoł zachęca jest zupełnie przeciwne temu, które pobudza do złości, gniewu, sporu itp. Niektórzy z miłych i szczerych braci nie uchwycili istotnej prawdy w tym przedmiocie; przeto gdziekolwiek idą, skłonni są wzniecać złe myśli i spory, zamiast pobudzać do miłości i do dobrych uczynków.

Mamy się podobać bliźnim naszym, ale tylko ku ich dobremu i w zgodzie z dobrą zasadą. Budować drugiego w niesprawiedliwości byłoby złem. Nie byłoby właściwym pozwalać, aby kury naszego sąsiada wchodziły do naszego ogrodu i psuły go. W podobnym wypadku byłoby więcej ku jego zbudowaniu, gdybyśmy stanowczo domagali się słuszności. Nie naszą jednak rzeczą jest pouczać go, w jaki sposób on powinien doglądać swoich kur. Powinniśmy zapobiec, aby jego kury więcej nie wchodziły na naszą posiadłość, lecz nie właściwym byłoby udawać się do sąsiada i starać się zaprowadzić ład z jego kurami z jego domem lub dziećmi. Tak czyniąc byłoby wtrącaniem się w cudze sprawy. Powinniśmy mieć dosyć pracy w upatrywaniu i naprawianiu słabości w naszej własnej rodzinie i w własnym gospodarstwie.

====================

— 1 marca 1914 r. —