Zmień język 

::R5113 : strona 315::

Biały kamyk dany zwycięzcom

„Temu, co zwycięży, (…) dam mu kamyk biały, a na onym kamyku imię nowe napisane, którego nikt nie zna, tylko ten, który je przyjmuje” – Obj.  2:17

W starożytnych czasach Grecy i Rzymianie mieli zwyczaj notowania i uwieczniania przyjaźni za pomocą białego kamyka. Ten kamyk był rozdzielony na dwie połowy i każda osoba wypisała swoje imię na płaskiej powierzchni, potem części kamyka były zamieniane. Utwór każdej połowy był wystarczający do zapewnienia przyjaznej pomocy, nawet gdyby pochodził od tych, którzy najpierw podzielili kamyk. Podobny zwyczaj był niekiedy przestrzegany przez króla, który złamał kamyk na dwie części, jedną część zatrzymywał dla siebie, a drugą część dawał specjalnemu ambasadorowi. Ta część mogła być posłana do króla każdego czasu i zapewniała pomoc. Tym sposobem podzielony kamyk stał się znakiem rozpoznania.

Obj. 2:17 zdaje się odnosić do starożytnego zwyczaju. Biały kamyk oznacza cenny znak Pańskiej miłości, a nowe imię napisane na kamyku sugeruje imię Oblubieńca. Oświadczenie wskazuje szczególne zapoznanie z wielkim Królem Królów, sekret między nim samym i indywidualnością. Zwycięzcy będą uznani nie tylko jako klasa – Klasa Oblubienicy – ale każdy będzie miał wzgląd Pana. O tym nikt nie wie, tylko ten, który je przyjmuje i Król. Tam jest indywidualna i osobista przyjaźń między Panem i zwycięzcami, o których można powiedzieć, że otrzymali znak rozpoznania – pozafiguralny biały kamyk – teraz, w tym życiu.

Ten znak jest pieczęcią Ducha Świętego, przez którego Pan rozpoznaje zwycięzców. Gdyż jest powiedziane, że to będzie częścią ostatecznej nagrody Kościoła, to jednak od samego początku naszego doświadczenia mamy to osobiste zapoznanie z Panem. Pełna pieczęć Ducha Świętego będzie dana w zmartwychwstaniu, kiedy otrzymamy nowe ciało. Wtedy będziemy mieli zupełną znajomość imienia, przez które będziemy znani Panu i On dla nas na zawsze.

———–

— 1 października 1912 r. —