Zmień język

::R4601 : strona 141::

cena odkupienia i jej zastosowanie

„Nie skazitelnemi rzeczami, srebrem albo złotem wykupieni jesteście […] ale drogą krwią […] Chrystusa” – 1 Piotra 1:18,19; 1 Kor. 6:20

Ofiarowane życie naszego Pana stanowi okup; lecz posiadanie tego, co ma być okupem, a zastosowanie tegoż okupu, stanowi dwie odmienne rzeczy. Jezus, gdy „wstąpił na wysokość, by okazać się przed oblicznością Bożą za nami” – za Kościół, za dom wiary, za poświęconych – zastosował wtedy okup za tą klasę, czyli za wierzących. Pismo Święte uczy także, że później Jezus zastosuje tenże okup za całą ludzkość, że okup ten zamierzony jest dla wszystkich, lecz że dotąd nie został jeszcze za wszystkich zastosowany.

Z tego też powodu Pismo Święte oświadcza, że „świat wszystek w złem położony jest”, że ludzie wciąż jeszcze są „dziećmi gniewu”. My byliśmy „dziećmi gniewu, jako i drudzy” są jeszcze teraz, lecz uszliśmy tego potępienia, które jest na świecie, ponieważ zasługa ofiary Chrystusowej została zastosowana za wierzących, a my weszliśmy w warunki tegoż zastosowania, gdy uwierzyliśmy Panu, odwróciliśmy się od grzechu, wiarą przyjęliśmy Odkupiciela i uczyniliśmy poświęcenie. Wtedy zostaliśmy spłodzeni z Ducha Świętego.

Ktoś mógłby zapytać: Jeżeli nasze ludzkie życie liczy się jako ofiarowane w chwili naszego poświęcenia się i spłodzenia z Ducha Świętego, to czy nie byłoby prawdą, że gdy ostatni członek Ciała Chrystusowego poświęci się i zostanie spłodzony z Ducha Świętego, to wszystkie przypisane prawa do życia, będąc w ten sposób ofiarowane, znajdą się w rękach naszego Pana? A jeżeli to byłoby prawdą, to czy zachodziłaby konieczność, aby cała klasa ucisku (Wielkie Grono) zmartwychwstała zanim krew, czyli zasługa ofiary Chrystusowej, mogłaby być zastosowana na zapieczętowanie Nowego Przymierza? Czy Nowe Przymierze nie mogłoby być zapieczętowane i święci ojcowie, jako pierwszy owoc tegoż przymierza, czy nie mogliby być przyprowadzeni do życia przed zmartwychwstaniem klasy ucisku?

Ofiara została złożona Ojcu i była przyjęta przez Ojca, i na ile to się nas tyczy, sprawa mogłaby być uważana za skończoną w czasie, gdy ostatni członek Ciała Chrystusowego uczyni swoje powołanie i wybranie pewnym. Z drugiej jednak strony członkowie klasy Wielkiego Grona nie przyjęli tego zarządzenia w poleganiu na ich własnej zdolności dokonania czegokolwiek dla siebie, ale uczynili to na tej podstawie, że Odkupiciel przykrywał ich grzechy, wszelkie niedoskonałości i braki, w jakich znajdowali się w czasie ich poświęcenia się, o których to słabościach Apostoł wyraża się jako o grzechach, które przeszły w wielkiej cierpliwości Bożej.

Pan Jezus zgodził się być ich Orędownikiem u Ojca; i być z nimi ku pomocy w każdym czasie ucisku. On obiecał być ich Orędownikiem odnośnie wszelkich doświadczeń i trudności życia, a także w ich walce z ciałem i w przejawiających się niekiedy niedoskonałościach cielesnych przeciwnych woli Nowego Stworzenia. Pan zgodził się orędować za wszystkimi takimi, przeto Jego zainteresowanie w członkach Wielkiego Grona będzie trwać jeszcze po przejściu Maluczkiego Stadka poza zasłonę, a ponieważ podstawą do Jego orędownictwa jest zasługa Jego ofiary, przeto wychodzi na to, że dla podtrzymania tego stanowiska Orędownika będzie potrzeba, aby On nadal pozostawiał tą zasługę Swej ofiary w rękach Ojcowskich, a przeto nie będzie mógł jej użyć na zapieczętowanie Nowego Przymierza dla Izraela i dla całego świata prędzej aż wszyscy członkowie Wielkiego Grona dokończą swego życia na ziemi.

W figurze wyprowadzenie kozła Azazela na puszczę przy końcu Dnia Pojednania i fakt, że nie jest nic powiedziane o jego zniszczeniu, mógłby wskazywać, że członkowie Wielkiego Grona i ich doświadczenia nie będą brane w rachubę dalej, jak tylko do czasu wyprowadzenia kozła na puszczę; lecz argument przytoczony poprzednio zdaje się wskazywać stanowczo, że zasługa Chrystusowa musi trwać w zastosowaniu aż ostatni członek Wielkiego Grona poniesie zupełne zniszczenie ciała, którego zaniedbał złożyć dobrowolnie.

====================

— 15 kwietnia 1910 r. —