Zmień język

::R4547 : strona 12::

Picie kielicha Pańskiego

„Możecie pić kielich, który Ja będę pił?” (Mat. 20:22).

„Izali nie mam pić kielicha tego, który Mi dał Ojciec?” (Jana 18:11).

„Kielich błogosławienia, który błogosławimy, izali nie jest społecznością (koinonia), wspólnością, współuczestnictwem – Konkordancja Stronga) krwi Chrystusowej?” – 1 Kor. 10:16.

Św. Paweł znał tylko dwa kielichy – kielich Pański i kielich diabelski – 1 Kor. 10:21.

Czy nasz Pan pił z własnego kielicha? I czy kielich, który podał uczniom był Jego kielichem? Czyż nie jest to Jego kielich, w którym musimy uczestniczyć, jeżeli chcemy z Nim usiąść na stolicy i w słusznym czasie uczestniczyć w kielichu radości w Królestwie?

Jeżeli nasz Pan nie miał uczestnictwa w kielichu Swoim, który i nam wszystkim (Jego kościołowi) dał do picia, to w jakim znaczeniu byłby to kielich nalany Jemu przez Ojca i w jakim znaczeniu Pan daje nam uczestniczyć?

Niechaj was nikt nie odwodzi od nagrody przez dobrowolne (bez powodu) poddawanie się za posłańców prawdy (takich, którzy dotąd nie dali dowodów zdolności do nauczania, że Bóg posyła wam pewne poselstwo przez nich). Tacy są tylko intruzami w tym co sami przyznawają, że nie rozumieją. Będąc nadętymi w swoim umyśle cielesnym, nie trzymają się Chrystusa jako Głowy, ani członkostwa w kościele, który jest Jego ciałem. Tacy nie dostrzegają tego, że „Bóg ułożył różne członki w ciele Chrystusowym.” Stąd też nie wiedzą, że toż „ciało”, odżywiające się pewnym pokarmem, spożywając chleb żywota i pijąc z Pańskiego kielicha, spojone jest razem i „rośnie wzrostem Bożym” – Kol. 2:18,19.

Niektórzy z drogich braci myślą, że za mocno podkreślamy ważność naszego picia kielicha, z którego nasz Pan pił. Powyżej przytoczone teksty wykazują, że i Pan podkreślał tę sprawę. Ani Jakub, ani Jan, ani żaden inny nie zasiądzie na stolicy Pańskiej, jeżeli nie będzie pił z kielicha. Nasi przeciwnicy robią poważną omyłkę mniemając, że „kielich” Pański przedstawia usprawiedliwienie. Przeciwnie, jedynie usprawiedliwienie z wiary uprzywilejowani są pić z kielicha Pańskiego. Kielich przedstawia sposób naszego poświęcenia, przez który zamieniam! nasze usprawiedliwione ziemskie prawa na niebiańskie dziedzictwo i współdziedzictwo z Panem.

Gdy Apostołowie byli zaproszeni do picia kielicha, byli już usprawiedliwieni z wiary – uznania na równi z Abrahamem i z innymi w przeszłości, godnymi restytucji pod Nowym

Przymierzem, gdy czas słuszny nadejdzie. Lecz oni nie mogli istotnie pić kielicha Pańskiego i być ochrzczonymi Jego „chrztem”, „w Jego (ofiarniczą) śmierć” prędzej aż ich Orędownik okazał się przed oblicznością Bożą za nimi. Dopiero wtedy Duch święty zstąpił na nich i uznani zostali za „członków ciała” Chrystusowego – Jego „braćmi” i współofiarnikami mającymi udział w Jego kielichu.

Wszystkie ucierpienia Chrystusowe są ofiarnicze. „Jaki On jest tacy i my jesteśmy na tym świecie” (1 Jana 4:17). Ucierpienia Głowy są ucierpieniami Ciała a ucierpienia Ciała są ucierpieniami całego Chrystusa. „Jeżeli jeden członek cierpi, cierpią z nim wszystkie członki.”

Nasi przeciwnicy, którzy tracą zrozumienie tego przedmiotu odpowiadają, że nasze cierpienia nie są podobne do Pańskich, ponieważ Jego były cierpieniami ofiarniczymi, gdy zaś nasze są wynikiem naszych grzechów i słabości. Nie! – odpowiadamy. Św. Piotr mówi, że niektórzy rzeczywiście cierpią jako wtrącający się w cudze sprawy i czyniący źle; ale dodaje też: „Jeśli cierpi jako chrześcijanin, niech się nie wstydzi, owszem niech chwali Boga w tej mierze”. Chrześcijanin cierpi tak jak cierpiał Chrystus, nie za Swoje grzechy, ale za czynienie dobrze. Jezus był sprawiedliwym, my zaś jesteśmy usprawiedliwieni z wiary. On poświęcił Swoje sprawiedliwe jestestwo na śmierć w posłuszeństwie Boskiemu zaproszeniu. My, w posłuszeństwie temu samemu zaproszeniu, poświęcamy nasze usprawiedliwione jestestwo, aby umrzeć z Nim, aby być ochrzczonym w Jego chrzest śmierci, aby pić z Jego kielicha ofiarniczego, a uczestnicząc w tym, abyśmy mogli stać się Jego „członkami” w chwale i uczestnikami w dzielą Jego pośredniczego Królestwa.

====================

— 1 stycznia 1910 r. —