Zmień język

::R4537 : strona 381::

Przygotowanie do wypełnienia Bożej obietnicy dla Abrahama

„BŁOGOSŁAWIONE BĘDĄ W NASIENIU TWOIM WSZYSTKIE NARODY ZIEMI”

(1) Mojżesz był obrazowym pośrednikiem pomiędzy Bogiem a narodem izraelskim (wyobrażającym ludzkość); podjął się błogosławienia im przez pośredniczenie w zawarciu Przymierza Zakonu między nimi a Bogiem. Dzięki jego pośredniczeniu ich wcześniejsze grzechy zostały pominięte, pod warunkiem, że będą doskonale wykonywali Boskie Prawo. Układ ten upadł, ponieważ nie mogli oni pozostać w relacji przymierza z Bogiem, będąc niezdolnymi do doskonałego wykonywania Bożego Prawa.

(1) Jezus przez proroctwa Bożego przeznaczenia jest Pośrednikiem „pomiędzy Bogiem a ludźmi” – światem. Podejmuje się zaspokojenia sprawiedliwości względem wszystkich, a potem błogosławienia wszystkim w ramach Tysiącletniego Królestwa Pośredniczenia (przez Izrael reprezentowanego w starożytnych świętych) przez udostępnienie wszystkich możliwości stania się prawdziwymi Izraelitami, a przez to gotowymi do ponownego przekazania Ojcu na warunkach wiecznego Prawa Przymierza.

(2) Zgodnie z Bożym zarządzeniem obrazowy pośrednik dobrał sobie do współpracy plemię kapłańskie – Aarona i jego synów oraz całe pokolenie Lewiego – „jego dom”, przez których sprawowane były ofiary pośredniczenia.

(2) Zgodnie z Bożym zarządzeniem Chrystus, prawdziwy Pośrednik, podczas obecnego Wieku dobiera sobie klasę kapłańską – Kościół – „maluczkie stadko”, „królewskie kapłaństwo” oraz „wielki lud”, czyli „domowników wiary”, pozafiguralnych Lewitów.

(3) Dom Mojżesza (plemię Lewiego) było specjalnie wybrane przez Boga jako jego „pierworodny”. On sam reprezentował pierworodnych Izraela zachowanych w noc Paschy, kiedy to pierworodni egipscy tej samej nocy zostali wybici.

(3) „Dom wiary”, którego częścią jest „królewskie kapłaństwo”, nazywany jest przez Pana „kościołem pierworodnych”. Obejmuje on wszystkich zachowanych w czasie „nocy” Wieku Ewangelii, poprzedzającej tysiącletni dzień ogólnego wybawienia.

(4) Choć Aaron był przywódcą tego domu, został on poddany Mojżeszowi, swemu bratu. Jak Pan oznajmia: „On [Aaron] będzie tobie za usta, a ty mu będziesz za boga [władcę]”.

(4) „Przetoż, bracia święci, powołania niebieskiego uczestnicy, obaczcie apostoła i najwyższego kapłana wyznania [porządku] naszego, Jezusa Chrystusa” (Żyd. 3:1). Poświęcenie kapłańskie poprzedza królowanie i działanie na rzecz pośredniczenia względem ludzi.

(5) Aaron i niżsi kapłani oraz Lewici – wszyscy oni pomagali Mojżeszowi – byli jego sługami i znajdowali się pod jego kierownictwem w zakresie pośredniczenia w pojedynczych usługach dla zaspokojenia sprawiedliwości i pokropienia ludu, ich „pojednania” przed zainaugurowaniem Przymierza Prawa, które symbolizowało ich zgodność z Bogiem oraz Jego akceptację dla nich tak długo, jak długo wykonywaliby jego Prawo. Dlatego jest napisane: „Wszak i Mojżesz był wierny jako sługa w całym domu jego” – w pokoleniu Lewiego.

(5) „Ale Chrystus jako syn nad domem swoim panuje, którego domem my jesteśmy, jeśli tylko tę pewną ufność i tę chwałę nadziei aż do końca stateczną zachowamy” (Żyd. 3:6). Służba ta obejmuje ofiary zadośćuczynienia, a później błogosławienie i nauczanie świata, w celu przygotowania wszystkich do odnowienia związku przymierza z Bogiem, takiego jak przed upadkiem. Wszyscy zgadzający się wykonać całe Boskie Prawo, jak wyznał Izrael przed Mojżeszem, będą błogosławieni przywilejami Tysiąclecia – restytucją, co uzdolni ich do doskonałego postępowania, by mogli wejść w bezpośredni związek z Bogiem.

(6) Kapłani uczestniczyli w ofiarowaniu „kozłów i cielców”, których krew pokropiła tablice Zakonu, a następnie pokropiła wszystkich ludzi, ponieważ nie była to ta sama ofiara za grzech, która była składana „na każdy rok ustawicznie” i która mogła oczyścić od grzechu jedynie w sposób symboliczny – Żyd. 9:19-21.

(6) Pozaobrazowi kapłani są zaproszeni, by przyłączali się do Najwyższego Kapłana w pracy ofiarowania potrzebnej do rozpoczęcia Królestwa Pośredniczenia: „Proszę was tedy, bracia! przez litości Boże, abyście stawiali ciała wasze ofiarą żywą, świętą, przyjemną Bogu, to jest rozumną służbę waszą” – Rzym.12:1.

(7) Zabicie kozła i cielca na ofiarę za grzech, której krew oczyszczała grzechy domu pośredniczącego, a także grzechy całego ludu, odnosiło skutek tylko na rok i było powtarzane „na każdy rok ustawicznie”. Ponieważ nigdy nie usuwało ono rzeczywistego grzechu, to i błogosławieństwo, które spływało było zaledwie tymczasowe, jak to wynika z potrzeby dorocznego powtarzania ofiary (Żyd. 10:1). Dwa zabicia i dwa pokropienia Ubłagalni miały symboliczne znaczenie w wielu obrazach.

(7) Pozaobrazowy cielec i kozioł, „lepsze ofiary” Jezusa i Jego „członków”, jego podkapłanów (cała zasługa spływa z ofiary Jezusa przez Jego podkapłanów) będą całkowicie skuteczne i nie będą wymagały żadnego powtarzania. Najwyższy kapłan ofiarował samego siebie (cielca) w Jordanie i „dokonał” ofiary na Kalwarii. Następnie ofiarował swój Kościół (kozła) w Dzień Pięćdziesiątnicy, a ofiara ta zakończy się wraz ze śmiercią ostatniego „członka” w ciele – Żyd. 10:22,23.

(8) Skutkiem tego, że ofiary owe były jedynie obrazowe, Przymierze Zakonu nie było w stanie Izraelowi zapewnić wiecznego życia i błogosławieństwa. Dlatego też nie otrzymali oni wspaniałych nadziei uczestniczenia z Mesjaszem w błogosławieniu i pouczaniu wszystkich narodów ziemi, co przewidywały obietnice dane Abrahamowi. Ale czego nie mogli osiągnąć jako całość, otrzymają wybrani, pozostała zaś część została „zatwardzona”, aż do czasu, gdy wszyscy wybrani „członkowie” duchowego Izraela – pozaobrazowego Mojżesza i jego domu – zostaną jako pierwsi wybawieni przez moc Bożą w pierwszym zmartwychwstaniu – Jana 1:13; Rzym. 11:25-31.

Żaden Żyd nie może otrzymać życia wiecznego na mocy Zakonu za wyjątkiem jednej z dwóch metod. (1) W „stosownym czasie” może zostać „członkiem” Pomazanego Kapłana, Króla, Pośrednika przez stanie się martwym dla Zakonu i żywym dla Boga przez Jezusa Chrystusa (Rzym. 6:11; 7:4); (2) W Tysiącleciu stare Przymierze Zakonu będzie zastąpione nowym Przymierzem Prawa i wszyscy spod starego przymierza przez tysiąc lat będą mieli możliwość przejścia pod Nowe Przymierze – przez lepszego Pośrednika, Chrystusa.

(8) Na skutek „lepszych ofiar” prawdziwego Pośrednika – Króla i Kapłana – Kościół Wieku Ewangelii, zaakceptowany przez Ojca jako ofiary w Dniu Pięćdziesiątnicy, będzie się rozwijał, aż wszyscy zejdziemy się „w męża doskonałego, w miarę zupełnego wieku Chrystusowego” – którego Jezus będzie Głową, a my jego „członkami” (Efez. 4:13; Dz. Ap. 3:23). Jezus i wszyscy Jego „członkowie” są sługami Nowego Przymierza (Mal. 3:1; 2 Kor. 3:6). Pierwszą służbą jest ofiarowanie. Przy końcu tego wieku krew, „święta i przyjemna” przez zasługę Jezusa (Rzym.12:1), zostanie zastosowana „za cały lud”. Następnie Królestwo Mesjasza w jednej chwili przywróci do doskonałości Starożytnych Świętych, którzy od razu znajdą się w społeczności Nowego Przymierza z Bogiem. Oni to jako ziemskie nasienie staną się „książętami”, przez których błogosławieństwa Tysiącletniego Królestwa spłyną na całą ludzkość. Rezultat będzie wspaniały: Wszystkie narody ziemi będą błogosławione wiedzą i pomocą w wydobyciu się ze stanu grzechu i śmierci, by powrócić do odnowionych warunków przymierza życia wiecznego na warunkach posłuszeństwa. Buntownicy zostaną całkowicie zniszczeni w drugiej śmierci.

====================

— 15 grudnia 1909 —