Zmień język 

::R1216 : strona 1::

JEDNA ZAGUBIONA OWCA URATOWANA

Niektórzy uważają, że przypowieść o zagubionej owcy uczy, iż Bóg będzie ścigał każdego grzesznika, aby ostatecznie sprowadzić zagubionego z powrotem do owczarni Bożej. Ale czy rzeczywiście tego uczy ta przypowieść?

W żadnym wypadku. Owca, potulne stworzenie, zawsze reprezentuje kogoś, kto pragnie być w harmonii z Bogiem i znajdować się w owczarni. Kozioł jest Pańskim symbolem krnąbrnych i samowolnych. Jest to wyraźnie pokazane w przypowieści o owcach i kozłach, w której Pan przedstawia się jako pasterz owiec, oddzielający je od klasy kozłów. Przypowieść wskazuje, że pod koniec Tysiąclecia ci, którzy okażą się owcami, zostaną przyjęci do życia wiecznego, przygotowanego dla nich, natomiast wszyscy, którzy wówczas okażą się kozłami, woląc grzech, zostaną odcięci od życia wraz z Szatanem, za którego sług czy posłańców będą uważani.

Chociaż Pan umarł za wszystkich i da wszystkim najpełniejszą sposobność poznania siebie i Jego owczarni oraz praw, dotyczących Jego owiec, a także możliwość stania się Jego owcami, w istocie szuka On tych, wobec których przewiduje,

::R1217 : strona 1::

iż rzeczywiście staną się Jego owcami.

Moglibyśmy zapytać: kogo reprezentuje dziewięćdziesiąt dziewięć owiec w przypowieści, „[…] dziewięćdziesiąt i dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują pokuty”? (Łuk. 15:4,7). Z pewnością nikt z ludzi nie znajduje się wśród tych dziewięćdziesięciu dziewięciu, ponieważ „Wszyscyśmy jako owce zbłądzili […]” (Iz. 53:6). „[…] Nie masz sprawiedliwego ani jednego” (Rzym. 3:10). Ta przypowieść ma głębsze znaczenie, niż to niektórzy dostrzegają. Obejmuje doskonałych aniołów Bożych, którzy nie opuścili swojego pierwszego stanu, którzy nie zbłądzili, którzy nigdy nie zginęli. Nasz Pan opuścił ich i przyszedł na ziemię, aby szukać i ratować człowieka – zagubioną owcę.

Cała ludzkość jest zgubiona – ludzie czują się zagubieni, chcą wrócić do owczarni i cała ludzkość zostanie odnaleziona lub też poddana w pełni pod opiekę czułego Pasterza podczas restytucji. Jednak każdy, kto pozna prawdę, zostanie znaleziony i uratowany przez Pasterza, a mimo to nie pójdzie za Nim, lecz będzie wolał podążać za Szatanem, nie będzie już uważany za owcę Pana, bo Jego owce to ci i jedynie ci, którzy słuchają Jego głosu i idą za Nim. Mamy wszelkie powody, by wierzyć, że zdecydowana większość ludzkości – jedna owca – zostanie z powrotem przyprowadzona do owczarni.

Jednak wyobrażenie niektórych, że Bóg okaże jakąś miarę dumy, czego wyrazem będzie przymus wobec wszystkich, a nawet wobec Szatana, jest przypisywaniem Bogu własnych słabości. Ludzka pycha i ambicja, „by nie dać się pokonać”, rzeczywiście często w taki sposób myśli i postępuje, ale nie jest to prawdą w odniesieniu do Boga. On szuka takich, którzy by Go czcili chętnie, z miłości, w duchu i prawdzie. Czci innych nie pragnie.

Faryzeusze swego czasu też mieli takie wyobrażenie i przechwalali się wobec Pana, że pewni są Bożej łaski, ponieważ są dziećmi Abrahama. Ale On im bardzo dobitnie odpowiedział, że gdyby Bóg nie mógł znaleźć lepszych dzieci dla Abrahama wśród jego literalnych synów, to prędzej stworzyłby dzieci z kamieni, niż uznałby ich, których nazwał dziećmi diabła, ponieważ podążali jego drogą i wykonywali jego uczynki – zob. Mat. 3:9; Jana 8:44.

====================

— czerwiec 1890 r. —