R0891-3 Druga śmierć

Zmień język

::R0891 : strona 3::

Druga śmierć

Termin śmierć oznacza zniszczenie, unicestwienie. Widzimy je wokół nas z każdej strony i w słowach apostoła mamy natchniony zapis odnośnie przyczyny takiego stanu rzeczy: „Grzech wszedł na świat, a przez grzech [jako jego rezultat] – śmierć” – Rzym. 5:12. To prawda, że słowo śmierć jest czasem używane w sensie przenośnym, ale za tym wszystkim kryje się faktyczna śmierć, z której zaczerpnięte są wszystkie symbole; śmierć, która „na wszystkich ludzi przeszła […] ponieważ wszyscy zgrzeszyli”.

Termin „druga śmierć” jest specyficzny i nie może odnosić się do przenośnego użycia słowa śmierć. Kiedy cokolwiek nazywa się „drugim”, uznaje się, że coś było pierwsze i tylko jedno poprzedzające tego samego rodzaju. Jeśli wyrażenie „druga śmierć” odnosi się do drugiej śmierci symbolicznej, oznaczałoby to, że przed nią była tylko jedna śmierć symboliczna. Wiemy, że to nonsens; każde słowo może być użyte w wielu formach przenośnych. Musi się to więc odnosić do faktycznej śmierci, a nie do symbolicznej, co oznacza uznanie tylko jednej śmierci poprzedzającej, pierwszej śmierci. Kara za niepowodzenie w ramach drugiej próby jest tym sposobem uderzająco kontrastująca z karą za niepowodzenie w pierwszej próbie.

„Druga śmierć” jest szczególnie wzmiankowana w związku z końcowymi scenami Wieku Tysiąclecia; a jeśli z tego punktu widzenia spojrzymy wstecz, aby zobaczyć, do jakiej śmierci się to odnosi, lub powtarza jako „druga”, nikt nie mógłby racjonalnie poprzestać na żadnym z przenośnych zastosowań słowa śmierć. Sądzimy, że wszyscy powinni uznać, iż odnosi się to do nieszczęścia (śmierci), które weszło na świat i spadło na wszystkich ludzi z powodu upadku Adama, gdy był on na próbie jako nasz przedstawiciel.

Śmierć Adamowa – utrata bytu i wszelkich praw do niego – była pierwszą karą, rezultatem porażki w pierwszej próbie ludzkości, decydującej o życiu. Druga śmierć została nam pokazana w Księdze Objawienia jako druga kara, wynikająca z porażki podczas drugiej próby świata, klasy niegodnej miejsca w „księdze życia”.

Nikt nie jest przygotowany do zrozumienia Księgi Objawienia, z wyjątkiem tych, którzy wyraźnie rozumieją ogólny plan Boga, plan wieków. Tylko oni widzą, że Bóg kiedyś sądził świat w sposób reprezentatywny, a z powodu jego upadku potępił go i że potem odkupił lub wykupił ludzkość z tamtego potępienia i śmierci i zapewnił wszystkim drugą próbę przeprowadzaną przez tego, który był Jego przedstawicielem w ich odkupieniu. Jak jest napisane: „On wyznaczył dzień [okres], w którym będzie sądził [dawał próbę] świat, w sprawiedliwości, przez człowieka, którego do tego przeznaczył”, Jezusa Chrystusa. Jeśli Bóg wyznaczył taki dzień lub godzinę próby, musi to być kolejna, druga próba, ponieważ Pismo Święte zapewnia nas o pierwszej (Dz. Ap. 17:31; Rzym. 5:12,17‑19) i karę za tę porażkę widzimy wokół nas.

Ci, którzy zostaną poddani kolejnej próbie, muszą w jakiś sposób uwolnić się od potępienia lub wyroku pierwszej próby (śmierci), w przeciwnym razie druga próba byłaby bezużyteczna. Nie można zarzucać Bogu, że w pierwszej próbie była jakaś niesprawiedliwość, i w związku z tym nie może On uchylić własnego wyroku. Skoro był on prawy i słuszny, odłożenie go na bok byłoby niesprawiedliwe i złe; a nowa próba, podczas gdy wyrok z pierwszej próby jest stanowczy, nieodwołalny, byłaby jedynie kpiną, ponieważ nie mogłaby odwrócić pierwszego wyroku sprawiedliwego Sędziego.

Ale Bóg postanowił anulować wyrok śmierci (unicestwienia), który spadł na wszystkich przez Adama, zapewniając okup za wszystkich, dzięki czemu wszyscy mogą mieć drugą próbę, w której ten, co ich odkupił, będzie sędzią, gotowym i chętnym udzielić wszelkiej potrzebnej pomocy tym, którzy pragną skorzystać z tej drugiej oferty życia. Jako że bardzo niewielu naprawdę dowiaduje się o tym i przechodzi drugą próbę w obecnym czasie, wszyscy inni zostaną do niej doprowadzeni w Wieku Tysiąclecia, ponieważ taki jest plan Boży, a pełne zabezpieczenie zostało zapewnione zarówno co do okupu za wszystkich, jak i w kwestii wyznaczenia czasu lub wieku na osądzenie wszystkich.

Każda próba musi się zakończyć wydaniem wyroku. Pierwsza próba w Edenie zakończyła się wyrokiem zgodnym ze słowami: „Na wszystkich ludzi spadł wyrok ku potępieniu” (Rzym. 5:18). Po drugiej próbie również zapadnie wyrok. Nieliczni, którzy w Wieku Ewangelii doszli do pełnej znajomości prawdy, są na drugiej próbie. Jeśli będą posłuszni prawdzie, zostaną uznani za godnych życia, a ich imiona zostaną zapisane w księdze życia i będą wyznane przed Ojcem i świętymi aniołami, podczas gdy ci, którzy dobrowolnie grzeszą po tym, jak doszli do pełnego poznania prawdy, i którzy pogardzą łaską okupu po tym, jak zostali usprawiedliwieni i uświęceni (Żyd. 6:4‑6 i Żyd. 10:26,30), zostaną skazani jako niegodni życia; a ponieważ jest to ich druga próba, wyrok ten odnosi się do „drugiej śmierci”, co odróżnia ją od pierwszego wyroku, który spadł na wszystkich ludzi w wyniku pierwszej lub reprezentatywnej próby.

Jakkolwiek w Tysiącleciu, kiedy świat będzie przechodził drugą próbę, niektóre warunki będą się różnić od obecnych, jednak główne warunki lub testy próby będą takie same jak teraz.

::R0892 : strona 3::

Innymi słowy, świat będzie wtedy sądzony, aby udowodnić, kto jest godny życia (drugiego życia – restytucji), a kto godny śmierci (drugiej śmierci – ostatecznego wytracenia).

Życie było oryginalnym darem Boga dla Jego stworzeń. W sposób reprezentatywny ich następnie wypróbował. W nieposłuszeństwie Adama podczas pierwszej próby pierwszy lub pierwotny dar życia został utracony, utracony dla wszystkich i na wszystkich przyszła śmierć (pierwsza). Przez innego przedstawiciela wszyscy zostali odkupieni od pierwszego potępienia, pierwszego wyroku śmierci, usprawiedliwieni do ponownego życia – drugiego lub przywróconego życia. Każdemu człowiekowi przyznawana jest druga próba, aby udowodnić (tym razem indywidualnie i nie w sposób reprezentatywny), kto jest godny wiecznego zachowania daru Bożego (życia), a kto nie jest tego godny. To druga oferta tego daru życia (drugie życie). Tym razem jest on oferowany przez Jezusa Chrystusa, naszego Pana, który jako wierny przedstawiciel Ojca dał siebie na okup za nas; a ci, którzy zostaną uznani za niegodnych drugiego życia, na mocy drugiej próby będą skazani na śmierć – drugą śmierć.

Niepowodzenie w pierwszej próbie nie było wynikiem niedoskonałości; Bóg bowiem stworzył człowieka „prawego”, „bardzo dobrego”, „na obraz Boży”, ale był to wynik braku doświadczenia, braku wiedzy. Ten brak wiedzy Bóg był gotowy i chętny uzupełnić, gdyż zaproponował udzielenie człowiekowi korzyści z Boskiej wiedzy poprzez prawa i pouczenia. Ale tak jak Bóg przewidział i znał dozwolone dobro, człowiek postanowił zgromadzić doświadczenia na własną rękę, nie słuchając Boskiej rady. Bóg odkupił wszystkich od tego pierwszego wykroczenia i potępienia i przewidział kolejną, drugą próbę, wiedząc, że niektórzy po gorzkim doświadczeniu nieposłuszeństwa wybiorą w drugiej próbie życie, obierając posłuszeństwo wszystkim Jego sprawiedliwym i pełnym miłości ustaleniom i prawom.

Druga próba jest ostateczna. Nie ma żadnej wzmianki o kolejnym odkupieniu dla kogoś, kto w drugiej próbie zostanie uznany za godnego drugiej śmierci, niegodnego drugiego lub przywróconego życia. Przeciwnie, mamy pewność, że każdy, kto odrzuci tę drugą ofertę życia, nie może mieć nadziei na kolejną łaskę; albowiem „Chrystus już więcej nie umiera”, śmierć już nigdy nie będzie nad Nim panować – On jest teraz odporny na śmierć, nieśmiertelny. Nie ma nigdzie w Piśmie Świętym sugestii trzeciej próby; w konsekwencji nie może być trzeciej śmierci i nie ma o takowej wzmianki. Co więcej, nikt, kto ma rozsądny umysł i pojmuje zagadnienie w pełni, nie może oczekiwać trzeciej lub jeszcze kolejnej próby; ponieważ druga jest ułożona w tak wszechstronnej skali, by już nie zachodziła potrzeba następnej. Wiek Tysiąclecia zapewni wszystkim pełną WIEDZĘ i pełną MOŻLIWOŚĆ. „Ziemia bowiem będzie napełniona poznaniem chwały PANA, jak wody napełniają morze” (Abak. 2:14). Odziedziczone słabości nie będą już obciążać ludzi; nie będzie już dłużej prawdziwym przysłowie: „Ojcowie jedli cierpkie winogrona [grzechu], a synom ścierpły zęby. […] Każdemu człowiekowi, który zje cierpkie winogrona [zgrzeszy], ścierpną [jego własne] zęby. Dusza [istota], która grzeszy [umyślnie i świadomie wobec pełnego światła i zdolności] UMRZE” – zob. Ezech. 18:20 i Jer. 31:29,30.

Nie trzeba wiele argumentować, aby przekonać dowolną rozsądną istotę, że jest tu mowa o drugiej próbie do drugiego lub odkupionego życia, a nie o pierwszej próbie w Edenie*, z powodu której rodzimy się w grzechu, ukształtowani w niegodziwości, i żyjemy przez kilka krótkich lat umierania i wzdychania. Wyraźnie odnosi się to do próby świata w Wieku Tysiąclecia, drugiej próby, oraz pokazuje, jak już się przekonaliśmy, że w tej próbie niektórzy zostaną uznani za godnych drugiego życia i że umyślny grzesznik będzie uczestniczył w drugiej śmierci, karze dla wszystkich, którzy poniosą porażkę w drugiej próbie, której warunki nie mogłyby być bardziej korzystne niż te, jakie zostały dla niej ustalone.

* W tym, podobnie jak w innych związkach, należy pamiętać, że naród żydowski i ich przymierze życia przez posłuszeństwo itp. obrazowały tylko świat, w tym ich samych, w drugiej próbie pod Nowym Przymierzem, na które tamto było typem.

====================

— Październik 1886 r. —