Zmień język 

::R0792 : strona 7::

Szczególne łaski poza Nowym Przymierzem

Może nasunąć się pytanie: Czy Pismo Święte nie zawiera specjalnych obietnic i błogosławieństw dla Izraela oprócz błogosławieństw obiecanych całej ludzkości? A jeśli, jak wskazano powyżej, Nowe Przymierze odnosi się jednakowo do wszystkich ludzi, ponieważ jego pośrednik dał siebie na okup za wszystkich, to skąd wynikają specjalne obietnice oraz błogosławieństwa i łaski obiecane Izraelowi (jak również Kościołowi chrześcijańskiemu), jak apostoł cytuje: „A to będzie moje przymierze z nimi, gdy zgładzę ich grzechy” (Rzym. 11:27). Czy to nie wskazuje na szczególne łaski, które mają być spełnione w stosunku do nich w przyszłości?

Odpowiadamy, że Bóg zawarł swoje przymierze w dwóch częściach. Jedną częścią było to, że usunie On wszelki grzech i niedoskonałość i ponownie zapisze swoje prawo w fizycznym sercu, jakie pierwotnie posiadał Adam. Było to przedstawione w Przymierzu Zakonu i zostanie w pełni zrealizowane pod Nowym Przymierzem. Druga część planu Bożego jest pokazana w innej obietnicy lub przymierzu – w Przymierzu Abrahamowym lub obietnicy, że POTOMSTWO ABRAHAMA miało być uhonorowane poprzez wykorzystanie go jako narzędzia w udzielaniu tych błogosławieństw Nowego Przymierza całej ludzkości świata.

Chociaż obietnica Abrahamowa: „W tobie i w potomstwie twoim będą błogosławione wszystkie narody ziemi” została złożona przed formalnym ogłoszeniem Nowego Przymierza, to jednak uzależniona była od ratyfikacji Nowego Przymierza, ponieważ nikt nie mógł być prawdziwie „błogosławionym”, skoro wszyscy znajdowali się pod „przekleństwem” śmierci za złamane przymierze Adamowe. Stąd całkowite usunięcie grzechu było obrazowo pokazane w symbolu obrzezania, a ofiara zadośćuczynienia za grzech nieustannie utrzymywana w świadomości Abrahama i wszystkich patriarchów jako warunek wstępny do łączności duchowej z Bogiem.

Warunki Nowego Przymierza będą wówczas miały zastosowanie do całej ludzkości, a nie w jakiś szczególny sposób do Izraela. Cała ludzkość została jednakowo potępiona poprzez Adama, jednakowo wybawiona i odkupiona przez Chrystusa, i będzie miała równe przywileje w ramach odkupienia. Wszyscy będą mieli pełną sposobność uwierzenia i uchwycenia się okupu oraz za jego sprawą – przywrócenia do harmonii z Bogiem; a przez posłuszeństwo prawu Bożemu wszyscy będą mieli równe prawa i możliwości otrzymania życia wiecznego. W konsekwencji dodatkowe błogosławieństwo, które staje się udziałem „Izraela według ciała”, naturalnego „potomstwa Abrahama” oraz Kościoła, prawdziwego Izraela Bożego, wyższego „potomstwa Abrahama” (Gal. 3:29), jest całkowicie poza postanowieniami Nowego Przymierza – objęte obietnicą złożoną Abrahamowi.

Wobec obietnicy Abrahamowej musimy zatem szukać specjalnych błogosławieństw lub przywilejów, zawsze jednak pamiętając, że tylko ci, którzy jako pierwsi mieli udział w błogosławieństwach Nowego Przymierza, są uprawnieni do tych przywilejów i możliwości błogosławienia innych poprzez zarządzanie łaskami tego Nowego Przymierza.

Chociaż nie jest to powszechnie dostrzegane, obietnica dana Abrahamowi obejmuje DWA RODZAJE POTOMSTWA: dzieci urodzone zgodnie z naturalnym procesem oraz te zrodzone ze specjalnej mocy Bożej, niebędące w rzeczywistości dziećmi Abrahama, ale dziećmi Tego, którego Abraham obrazował (Rzym. 4:17) – dzieci Boże, czyli duchowy Izrael. Te dwa rodzaje potomstwa były pokazane w Ismaelu i Izaaku – synach Abrahama (zob. Gal. 3:7,29 i 1 Moj. 22:17,18). Jeden, ten naturalny, jest przedstawiony w obietnicy „jako piasek morski”, a drugi – „jak gwiazdy na niebie” (1 Moj. 22:17). W celu wypełnienia wszystkich postanowień związanych z błogosławieństwami Nowego Przymierza będzie wiele okazji do użycia obu tych „rodzajów potomstwa”, chociaż fakt, że są dwa, został ukryty przed wzrokiem większości Izraela zarówno cielesnego, jak i duchowego. Pierwszy zauważał i wciąż zauważa tylko cielesne potomstwo; ci drudzy dostrzegają ogólnie tylko duchowe potomstwo; ale znajdujemy wyraźne dowody biblijne, że istnieją dwa rodzaje potomstwa – naturalne i duchowe, nie tylko w oparciu o powyższe argumenty, ale, jak mówi ten sam apostoł, obietnica złożona przez Abrahama jest „z wiary” i łaski po to, „żeby obietnica była niewzruszona dla całego potomstwa, nie tylko dla tego, które opiera się na prawie, ale i dla tego, które jest z wiary Abrahama, który jest ojcem nas wszystkich” (Rzym. 4:16). Dlatego jest napisane: „Ustanowiłem cię ojcem wielu narodów” – czyli potomków. Izaak, główny potomek Abrahama, wyobraża Kościół – duchowe potomstwo; Ismael, zapewnia nas Paweł, przedstawiał cielesny Izrael (Gal. 4:22‑25), również błogosławiony przez Izaaka.

Duchowe potomstwo – „jak gwiazdy na niebie”, jest najwspanialszą częścią obietnicy; urodzonym dzieciom Abrahama po raz pierwszy zaoferowano to zaszczytne stanowisko na początku ery chrześcijańskiej. Kilku z nich przyjęło je i pochwyciło, a pozostała część tej wybranej grupy znajdowała się w trakcie selekcji i zostanie skompletowana w tym wieku; będzie się składać głównie z pogan. Cała ta grupa zostanie uczyniona – jak ich głowa Chrystus Jezus – istotami duchowymi i będzie zaangażowana z Jezusem, w najwznioślejszym sensie, w udzielanie błogosławieństwa wszystkim narodom ziemi. Ale będzie też pożytek i miejsce w tym dziele błogosławienia, w którym będą mogli być wykorzystani ludzie, istoty ludzkie; i w tej części błogosławieństwa uczestniczyć będą niektóre z cielesnych dzieci Abrahama. Izrael będzie jednym z pierwszych, którzy docenią królestwo Chrystusa, kiedy zostanie ono w pełni zainaugurowane lub „ustanowione”, i wśród pierwszych, którzy okażą mu posłuszeństwo. Będą zatem pierwszymi, którzy zostaną przez nie pobłogosławieni i którzy z kolei zostaną połączeni z duchowymi mocami w udzielaniu błogosławieństw wszystkim narodom ziemi.

Widać to wyraźnie w argumentacji Pawła odnośnie tego tematu. Przeczytajcie jego pytanie: Rzym. 11:1, a następnie jego odpowiedź w wersetach 23,24 i jego dowód w wersetach 25‑27. Następnie mamy wielką kulminację jego argumentacji: „Tak więc co do ewangelii [szczególnej łaski wieku chrześcijańskiego, chociaż niektórzy ją otrzymali, jak stwierdzono w wersecie 5, to jednak naród jako całość został odcięty od łaski Wieku Ewangelii] są oni nieprzyjaciółmi [tak traktowani przez Boga] ze względu na was [abyście wy, poganie, stali się dziedzicami w obietnicy Abrahama], lecz co do wybrania są [nadal] umiłowani ze względu na ojców. Nieodwołalne są bowiem dary i powołanie Boże”. On obiecał pewne błogosławieństwa naturalnym dzieciom Abrahama i uczynił to z pełną świadomością wszystkich późniejszych okoliczności i wydarzeń, i nigdy nie zmienia bezwarunkowej obietnicy, takiej jak ta dana Abrahamowi. Następnie w wersetach od 30‑33 napisane jest, w jaki sposób Izrael uzyska miłosierdzie i zostanie zmuszony do udziału w pierwotnej obietnicy za pośrednictwem Kościoła chrześcijańskiego: „Aby z powodu miłosierdzia wam okazanego i oni miłosierdzia dostąpili” – otrzymają obiecaną łaskę Boga poprzez i za sprawą otrzymania przez was głównej łaski, a tym samym bezgraniczne, niezbadane bogactwo mądrości i łaski Bożej zostanie im objawione, tak samo jak nam, a przez nich – od nas dla całego świata.

Ta sama główna obietnica obejmuje oba te „potomstwa” Abrahama, ale nie powstają one od razu. Najpierw to, co naturalne, potem duchowe, a następnie, jak informuje nas Paweł (Rzym. 11), na końcu, to, co naturalne, będzie ponownie wszczepione. Naturalne „potomstwo” wspomniane w tej obietnicy powstało jako gałęzie z pierwszego i jako tacy, Abraham, Izaak, Jakub i prorocy oraz człowiek Chrystus Jezus zostali rozwinięci jako godni i zdolni do udziału w dziele błogosławieństwa, kiedy nadejdzie właściwy czas. Następnie, gdy przyszedł czas na rozwój duchowego potomstwa – Kościoła, którego Jezus, „nowe stworzenie”, jest „GŁOWĄ” – te naturalne gałęzie zostały „odłamane” i odrzucone, podczas gdy nowy zestaw gałęzi został wszczepiony w ten pierwotny korzeń – Przymierze Abrahamowe. W wieku chrześcijańskim postępował nowy wzrost nowego rodzaju gałęzi, a pod koniec tego wieku nadejdzie kolejna zmiana i ponowne wszczepienie. Te naturalne gałęzie, które przez tak długi czas wydawały się równie całkowicie odrzucone od Boga, jak niegdyś wydawali się poganie, zostaną ponownie wszczepione i ponownie będą uczestnikami bogactwa obietnicy korzenia, chociaż są i zawsze będą naturalnymi czyli ludzkimi gałęziami, podczas gdy zwycięski Kościół, wybrany w wieku chrześcijańskim, zapewni sobie udział w najwspanialszej części tej samej obietnicy (Rzym. 11:7,8). Tak więc dwa zestawy gałęzi, czyli dwa rodzaje potomstwa – naturalne i duchowe – wyrastają z OBIETNICY JEDNEGO KORZENIA, złożonej Abrahamowi, i razem, choć na bardzo różne sposoby, te dwa rodzaje potomstwa stają się narzędziami w błogosławieniu wszystkich narodów ziemi na mocy postanowień Nowego Przymierza, zapośredniczonego i ratyfikowanego przez człowieka, Chrystusa Jezusa, kiedy dał siebie na okup za wszystkich skazanych na śmierć na mocy pierwotnego przymierza w Edenie.

Można więc dostrzec, że błogosławieństwo świata pod Nowym Przymierzem, zapośredniczone i ratyfikowane osiemnaście wieków temu, czeka na pełny rozwój „potomków” Abrahama – duchowego potomstwa, Chrystusa (Gal. 3:29) i naturalnego potomstwa, które zostało wcześniej rozwinięte, do którego zostaną dodane odłamane gałęzie tego samego korzenia, które, wraz ze świtem dnia, nie będą trwać w niewierze i wówczas tym sposobem błogosławieństwo rozprzestrzeni się na wszystkie narody ziemi.

====================

— Październik 1885 r. —