Zmień język 

::R0490 : strona 3::

Siedem kościołów

Kilka miesięcy temu rozpoczęliśmy serię artykułów o siedmiu listach do zborów z Obj. 1-3.

Niestety nieobecność w domu i inne przyczyny spowodowały zaniedbanie w ich kontynuacji. Omówiliśmy już pierwsze cztery, ale zanim przejdziemy dalej powtórzmy po części to, co przerobiliśmy do tej pory.

Uważamy, że księga Objawienia jest księgą symboli. W Obj. 1:1 jest napisane, że nasz Pan „wyjaśnił za pośrednictwem zesłanego anioła swojego słudze swemu Janowi” to, co ma się wkrótce stać.

Wiemy także, że księga ta z zasady obfituje w symbole lub znaki, które dopiero gdy nieuniknione, stają się literalnymi wyjątkami.

Także by być w harmonii z pozostałą częścią tej księgi, „siedem zborów, które są w Azji” musi również być symboliczne. Z tego względu ta księga to głównie „wcześniej napisana historia”. Zatem siedem zborów musi przedstawiać siedem następujących okresów w historii chrześcijańskiego kościoła, obejmując okres pomiędzy pierwszym, a drugim przyjściem Chrystusa. Wypełnienie tego będzie potwierdzało poprawność tego poglądu.

W wizji Jana, w pierwszym rozdziale znajduje się opis „kogoś podobnego do Syna Człowieczego”. Niektóre a może nawet większość cech tego opisu są szczegółowo odpowiednie do każdego z następujących okresów Kościoła, a ponadto w każdym przypadku nadawca listu jest tak opisany.

Nazwy zborów są także charakterystyczne, ale to zobaczymy, gdy bliżej się temu przyjrzymy.

Odpowiednio dopasowana do poszczególnych okresów jest także ostatnia część listu czy też obietnica dla „zwycięzców”.

By dać pewnego rodzaju ogólne spojrzenie tego porządku, powinniśmy zauważyć ich chronologię. Efez pokrywa czas życia apostołów, Smyrna to czas pogańskich prześladowań aż do ok. 323 r.n.e., kiedy Konstantyn staje się jedynym władcą Cesarstwa Rzymskiego, i oświadcza łaskę dla chrześcijaństwa. Następny okres, Pergamon to czas rozwoju papieskiego systemu, a Tiatyra to moment, gdy prawdziwy Kościół przebywa na pustyni, a matka bezbożnic zasiada na tronie, współpracując z królami ziemi. Sardes obejmuje krótki okres tuż przed Reformacją, a Filadelfia, od reformacji do ostatnich czasów, natomiast Laodycea to nominalny, obecny kościół.

Efez znaczy pierwszy, upragniony. Jest to czas, gdy nasz Pan „trzyma siedem gwiazd w prawej ręce” itd. (Obj. 1:20). Aniołowie tego okresu (Paweł, Piotr, Jan itd.) byli prowadzeni i otoczeni zrozumieniem Pana Jezusa. Z tego powodu akceptujemy ich nauki niczym słowa samego Pana Jezusa. Zbór ten jest wychwalany za jego wierność, cierpliwą pracę, jego wnikliwość prawdy i nauczycieli (Dz. Ap. 20:28-30; 1 Kor. 11:19). Cechą charakterystyczną tego okresu było „szukanie i naśladowanie” Pana Jezusa. Wierni tego okresu z radością pozbywali się przemijających dóbr, sprzedawali je i dawali tym w potrzebie. Ich życie było dość często pozbawione codziennego chleba, jednak wraz z chlebem żywota, mieli przede wszystkim obietnicę „drzewa żywota, które jest w pośrodku Bożego Raju”.

Smyrna znaczy gorzki (podobne słowa to Mirra i Mara – 2 Moj. 15:23). Był to okres najbardziej gorzkich prześladowania w Cesarstwie Rzymskim od Nerona do Dioklecjana. „Oto diabeł [pogański Rzym] wtrąci niektórych z was do więzienia, abyście byli poddani próbie, i będziecie w udręce przez dziesięć dni” (były to ostatnie i najbardziej ciężkie prześladowania, od 303-313 r.n.e.).

Ci, którzy przeczytali historię tego okres, dobrze mogą zrozumieć głębie słów: „poddani próbie”. Podczas okresu w Smyrnie zostały ukazane obrazy największej wytrwałości Chrześcijan, jakie świat mógł kiedykolwiek zobaczyć.

Natomiast Pergamon oznacza ziemskie wyniesienie. W tym okresie powołanie było do wierności „aż do śmierci”, a obietnicą „korona żywota”, ponadto było powiedziane, że „zwycięzca nie dozna szkody od drugiej śmierci” przez tego, który „ma ostry miecz obosieczny” – Słowo Boże. Podczas tego okresu nominalny kościół stawał się coraz to bardziej popularny, a prawdziwi Chrześcijanie byli doświadczani poprzez wprowadzenie zarówno pogańskich jak i papieskich idei. Z tego powodu, że kapłani pogańscy niechętni byli by stracić swoją cześć i wpływ na ludzi, starali się wpleść ich teorie do innych religii. Prześladując Chrześcijan, mieli wiele pomysłów i w konsekwencji czego wszczepili je u prawdziwego stadka. Z tego powodu do Kościoła wprowadzono błędy i z dala od Boga złe praktyki. Obraz tego odnosi się także do Balaama i Balaka. Balak kusił Izraela by ten zgrzeszył, rozpoczął to co nie mógł zakończyć swoją własną mocą (Nah. 31:16). Otóż ci kapłani nauczyli Kościół radować się w duchowym cudzołóstwie, co przyniosło na niego gniew Boży.

Teoria nikolaitów wydaje się być teorią przywództwa Kościoła. Nikolaita to pan. Konflikt o miano największego zaistniał między patriarchami (ojcami) wybitnych kościołów. W czasie ich doradztw miała miejsca walka o wyższość. Tendencja ta istniała pomiędzy ziemskimi głowami z powodu chęci posiadania czci. Najwybitniejszymi byli patriarchowie Jeruzalem, Antiochii, Konstantynopolu i Rzymu. Pierwsze dwa upadły, lecz walka toczyła się przez następne stulecia pomiędzy Konstantynopolem, a Rzymem. W skutek walki nastąpił podział kościoła, na Wschodni lub też Grecki Kościół uznający za głowę patriarchów Konstantynopola oraz Zachodni lub też Papieski Kościół uznający Biskupa, Papieża (ojca) Rzymu.

Wielu prawdziwych wyznawców z kościołów nie zauważyło tej próby zaniedbania nakazu Jezusa „nie nazywajcie nikogo ojcem” (Mat. 23:9) w konsekwencji czego otrzymali obiecane prześladowania (2 Tym. 1:12). Owa klasa w Pergamonie jest określona przez Jezusa jako „mój antypapieski wierny męczennik” W Grece anty – znaczy przeciw – a papieski – ojcom. Tak iż w naturalnej budowie tych słów antypapieski to ten, który protestuje przeciw Papieżowi, Ojcu. W tym wieku ci, którzy chcieli być popularni otrzymali wywyższenie kościoła, ale obietnica dla zwycięzców jest dużo przyjemniejsza i zacniejsza w wieczności.

Tiatyra oznacza „przyjemną woń ofiarowania”. Był to czas papieskich prześladowań. Antychryst zasiadł w świątyni Bożej, ogłaszając się przez swoich oblubieńców jako „Nasz Pan Bóg Ojciec”, rządzi narodami i kościołami laską żelazną; niszcząc na kawałki naczynia garncarza, te, które nie uznały jego autorytetu. Kościół Oblubienicy znosił męki na pustyni, kiedy nierządnica ukazując swoją obsceniczność, zasiadła na tronie jej królewskich kochanków.

List jest wysłany przez tego, który ma „oczy jak płomień ognia” by dbać o swoich wiernych podczas ich wędrówki wśród ciemnych dolin lub ukrycia w ciemnych jaskiniach ziemi. Posiada on także „stopy z twardego mosiądzu” by iść po ich stronie, gdy przemierzają chropowate góry, albo wędrują z bólem nóg, zmęczeni szukając miejsca by zasiać nasiona prawdy. Obraz ten odnosi się także do wiernego, starego proroka, który musiał uciekać na pustkowie by zachować życie od bałwochwalczej żony króla. Jest to historia Eliasza, Izabel i Achaba. Izabel chroniła kapłanów Baala, jej mąż był królem, lecz to ona rządziła dla swych własnych celów. Susza trwająca trzy i pół lata jest najwyraźniej typem na „czas, czasy i połowę czasu” -1260 lat – duchowego głodu, „ale ani chleba, ani wody, lecz słyszenia słowa o Panu” (Amos. 8:11). „Oto nadejdą dni – wyrocznia Pana Boga – gdy ześlę głód na ziemię, nie głód chleba ani pragnienie wody, lecz głód słuchania słów Pańskich. Symboliczny „dzień” to 360 lat, tak jak powyżej trzy i pół czasu. Jej czas żalu oczywiście rozpoczął się odkąd zajaśniało światło Reformacji. W 1517 roku, 31 października, Luther przybił dziewięćdziesiąt pięć tez na drzwiach do kościoła w Wittembergii. Wiadomość i światło szybko się rozprzestrzeniło, co oznaczyło początek tego „czasu” od wiosny 1518 roku, pozwalając światłu rozprzestrzenić się. Minione 360 lat następuje wiosną 1878; kiedy, według przypowieści, zostało ogłoszone iż: „Dom twój zostanie pusty”. Rozpoczyna się upadek Babilonu. „Świat”, który wspierał nierządnice, również przechodzi „czas trudny”. „I zabije jej dzieci [córki] śmiercią.” Duchowa śmierć jest dolegliwością dzisiejszych kościołów. Lekarze poddali się, a duchowa gangrena z pewnością czyni swoje dzieło. (Zobacz też artykuł ”Siedem Ostatnich Plag”, przez ED., pierwsza plaga w tym wydaniu).

Cechą charakterystyczną Tiatyry były rządy fałszywego kościoła, dlatego też obietnicą dla zwycięzców brzmi: „dam władzę nad poganami, i będzie rządził nimi laską żelazną, i będą jak skruszone naczynia gliniane; taką władzę i Ja otrzymałem od Ojca mojego”

Fałszywy kościół twierdził nieomylnie, że on sam mógłby interpretować Pismo Święte, jednak w tym czasie wiernym jest obiecane nie tylko światło przed tym dniem, lecz i sam dowód czasu nocy i poranku – „dam mu też gwiazdę poranną”.

W. I. M.

====================

— Czerwiec 1883 r. —