Zmień język 

::R0440 : strona 3::

Usprawiedliwienie zdefiniowane

„Usprawiedliwieni tedy z wiary, pokój mamy z Bogiem przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa” – Rzym. 5:1

Wyraz usprawiedliwienie posiada dwa znaczenia, które są bardzo zbliżone do siebie; jedno używane jest, aby udowodnić, że dana rzecz jest sprawiedliwa, drugie, aby uczynić rzecz sprawiedliwą z rzeczy niesprawiedliwej.

W słowniku Webstera wyraz usprawiedliwić określony jest w następujący sposób: 1. Udowodnić czyli wykazać słuszność lub zgodność z prawem, porządkiem, sprawiedliwością lub obowiązkiem – bronić jako sprawiedliwe. 2. Stwierdzić brak winy – oczyścić z winy.

W Piśmie Świętym powyższe terminy są używane w tych dwóch znaczeniach. Zauważamy, że obrazem pierwszego znaczenia wskazującego na udowodnienie lub wykazanie słuszności i zgodności z prawem jest nasz Ojciec Niebiański oraz Pan Jezus, którzy są uważani za usprawiedliwionych. Kiedy Jan Chrzciciel nawoływał do pokuty za grzechy, ludzie, którzy wierzyli usprawiedliwionemu Panu Bogu, to znaczy ci, którzy przyznawali, że chociaż on potępiał i karał ich jako grzeszników, On był sprawiedliwy – oni bronili Jego postępowania z nimi, uważając je za sprawiedliwe. Jako człowiek, Pan Jezus był tak wszechstronnie wypróbowany i doświadczony (ze strony świata, ciała i szatana), jak my jesteśmy, „nie mając jednak grzechu” – „Bezprawia nie popełnił.” On był „święty, niewinny, odłączony od grzeszników.” Jako sędzia Pana Jezusa, Pan Bóg Jahwe usprawiedliwił Go, czyli uznał, że On wykazał się swoją prawością i sprawiedliwością. Pan Jezus dał dowody, że jest sprawiedliwy, czyli, jak czytamy, „został usprawiedliwiony w duchu (…) Wzięty został w górę do chwały” (1 Tym. 3:16).

Pan Jezus wydał na śmierć swoją nieskalaną naturę ludzką, aby zapłacić za nas karę za grzech Adama – śmierć. Dlatego Jego śmierć nie była śmiercią za Jego osobiste grzechy, ale za nasze. „On grzechy nasze sam na ciele swoim poniósł na drzewo.” „Bóg Jahwe (zgodnie z Jego własnym pragnieniem) dotknął karą za winę nas wszystkich.” Człowiek Jezus Chrystus dał siebie samego (swoje człowieczeństwo) na okup za wszystkich. Jeden z najmocniejszych dowodów, że w oczach Bożych On był pozbawiony wszelkiego grzechu, zawarty jest we fakcie, że chociaż On oddał swoje człowieczeństwo jako okup, jednak przyjmując Jego ludzką ofiarę za nasze grzechy, Pan Bóg wzbudził Pana Jezusa do życia na poziomie wyższym od ludzkiego poziomu. Jeśliby On był grzesznikiem, to byłoby niemożliwe, gdyż według Bożego prawa, każdy grzesznik jest potępiony na śmierć.

Zauważmy teraz drugie znaczenie wyrazu usprawiedliwienie – czynienie sprawiedliwym czegoś, co jest niesprawiedliwe. Taki sens zawarty jest w znaczeniu powyższego terminu w odniesieniu do nas, którzy z natury jesteśmy niesprawiedliwi i grzeszni.

Pan Bóg nie może samowolnie powiedzieć, że jako przestępca moich sprawiedliwych praw, ty jesteś niesprawiedliwy i grzeszny, ale Ja będę uważał cię za sprawiedliwego. Nie, Pan Bóg musi być sprawiedliwy – sprawiedliwość jest fundamentem Jego tronu; wszystko na niej spoczywa. Jeśli ty jesteś niedoskonały i grzeszny, On nie może powiedzieć, że ty jesteś sprawiedliwy. Jeśli ty byłbyś sprawiedliwym, On nie mógłby nazwać ciebie grzesznikiem lub traktować cię jako takiego. Czy to nie przypomina nam, że z Adamowego rodzaju nikt nie jest sprawiedliwy – nie, nie ma nawet jednego – powołując się na to, czy dlatego Pan Bóg nie może nikogo z nas usprawiedliwić? Odpowiadamy, że według pierwszego, wyżej przedstawionego znaczenia tego słowa, Pan Bóg nie może nas usprawiedliwić, ale Boża miłość i mądrość obmyśliła sposób, przez który On może być sprawiedliwym i usprawiedliwiającym tych grzeszników, którzy wierzą i przyjmują Pana Jezusa (Rzym. 3:26). Tak więc mając powyżej przedstawione drugie znaczenie naszego usprawiedliwienia, widzimy, że będąc obciążeni grzechem i potępieniem, w oczach Bożych jesteśmy uczynieni sprawiedliwymi dzięki oczyszczeniu naszych grzechów i upadków przez kogoś innego – przez przypisanie doskonałości kogoś innego na nasz rachunek. W taki sposób my, którzy byliśmy grzesznikami, zostaliśmy usprawiedliwieni Bożą łaską przez przyjęcie zasług Pana Jezusa jako wyrównania za nasze przewinienia.

Ale ktoś mógłby zapytać, co jest przyczyną lub podstawą usprawiedliwienia. Jeden uważa, że nasze usprawiedliwienie nie jest wynikiem zapłaconego za nas okupu, lecz z łaski Boga Jahwe, jak czytamy w Liście do Tytusa, rozdział 3:7 „(…) usprawiedliwieni łaską Jego (…)” Ktoś drugi mówi, że nie przez łaskę i nie przez okup, ale jesteśmy usprawiedliwieni przez wiarę, zgodnie z Listem do Rzymian, rozdział 5:1 : „Usprawiedliwieni tedy z wiary (…)” Ktoś inny podaje, że podstawą wszelkiego usprawiedliwienia jest okup, co potwierdza werset z listu do Rzymian, rozdział 5:9 „(…) usprawiedliwieni krwią jego (śmiercią)”. Czy istnieją trzy drogi usprawiedliwienia? Nie, Pan Jezus odpowiada: „Ja jestem droga (…) Nikt do Ojca nie przychodzi, jak tylko przeze mnie.”

Dlaczego więc mamy wierzyć w Pana Jezusa? Dlaczego nie wierzyć w apostoła Piotra, w Mojżesza lub w Samsona, czy w proroka Izajasza lub w proroka Jeremiasza? Dlaczego Pan Bóg nie miałby usprawiedliwić zarówno tych, którzy wierzą w proroków, jak i tych, którzy wierzą w Pana Jezusa? Pan Jezus musi być szczególną i osobliwą postacią odróżniającą się od wszystkich innych nauczycieli i proroków, dzięki której, my możemy być usprawiedliwieni przez wiarę w Niego a nie przez wiarę w tamtych.

I znowu, co to znaczy wierzyć w Pana Jezusa? Czy to jest tylko uznanie faktu, że taka osoba żyła kiedyś w Judei i że umarła na krzyżu? Z pewnością nie; wielu proroków zginęło w Judei; wiele osób umarło śmiercią krzyżową. Wyjaśniając to, sugerujemy, że jeślibyście przestudiowali kontekst, powyższe wersety okażą się zgodne ze sobą. Jesteśmy usprawiedliwieni tylko przez łaskę czyli przychylność Pana Boga Jahwe, gdyż właśnie ta łaska najpierw obmyśliła plan, aby zbawić buntowniczego człowieka.

My też jesteśmy usprawiedliwieni przez wiarę; to znaczy, że wiarą musimy uchwycić się pośrednictwa Bożej łaski – okupu – zanim możemy w pełni zrozumieć jej błogosławieństwo. Ale właściwie wszystko sprowadza się do okupu – do śmierci Pana Jezusa – jako podstawy całej wiary usprawiedliwiającej – jako przewodu Bożej łaski. W Liście do Rzymian, w rozdziale 3:24, 25 apostoł święty Paweł pięknie łączy ze sobą te trzy rzeczy: wartość okupu jako jego moc usprawiedliwiającą, łaskę, która go dostarczyła oraz wiarę, która go uskutecznia. „I są usprawiedliwieni darmo, z łaski jego, przez odkupienie w Chrystusie Jezusie, Którego Bóg ustanowił jako ofiarę przebłagalną przez krew jego, skuteczną przez wiarę (…)”

Jest tajemnicą, że Pan Jezus umarł za nasze grzechy. Ponieważ grzech jest przyczyną śmierci, czy ktoś uważa, że dlatego prorok Izajasz, prorok Jeremiasz, apostoł święty Piotr i inni, jak również Pan Jezus umarli z powodu grzechu. Odpowiadamy, że tak; oni wszyscy umarli z powodu grzechu, ale nie Pan Jezus. Oni wszyscy mieli udział w grzechu, ponieważ byli potomkami potępionego Adama, który stracił życie z powodu grzechu (Rzym. 5:18). Stąd więc oni zmarli, odziedziczywszy skażenie, ale nie Pan Jezus. Pan Jezus również umarł z powodu grzechu, ale nie z powodu odziedziczonego skalania lub osobistej winy. Jego życie pochodziło bezpośrednio od Pana Boga i było nieskażone; ale On umarł za nasze grzechy. „Pan jego dotknął karą za winę nas wszystkich.”, „On tego, który nie znał grzechu (własnego lub odziedziczonego) za nas grzechem uczynił (traktowany jako grzesznik), abyśmy w nim stali się sprawiedliwością Bożą” (2 Kor. 5:21, Diaglott).

Zaprawdę, teraz widzimy, dlaczego Pan Bóg usprawiedliwia wierzących przez Pana Jezusa lecz nie przez nich samych, ani nie przez apostołów lub proroków. Teraz widzimy, dlaczego nie jest nam dane inne imię pod niebem lub wśród ludzi, przez które moglibyśmy być zbawieni od kary za upadek – od śmierci. Przyczyną tego jest oddanie przez Pana Jezusa swego bezgrzesznego, doskonałego człowieczeństwa jako OKUPU – w zastępstwie za nas.

Czyżby tego chętnego zastępcę Pan Bóg niesprawiedliwie dotknął karą za winę nas wszystkich? Ależ nie, zamiast doznać należnej mu radości, On wycierpiał krzyż, nie bacząc na jego hańbę i usiadł na prawicy tronu Bożego, dostąpiwszy uwielbienia i chwały. Co za wspaniała mądrość Odwiecznego Boga Jahwe! Czy ktoś może znaleźć wadę w Jego chwalebnym planie lub obwinić Go w niesprawiedliwości?

Teraz rozumiemy, co to znaczy wierzyć w Pana Jezusa. Nie tylko wierzyć, że taki człowiek żył i umarł, ale, że On żył i umarł wolny od wszelkiego potępienia i grzechu – co było poświadczone i pochwalone przez Pana Boga – i że On umarł za nasze grzechy. Dlatego więc widzimy, jak sprawiedliwie Pan Bóg może usprawiedliwić tych, którzy wierzą w niego i uznają to ofiarowane człowieczeństwo Pana Jezusa Chrystusa. Teraz możemy zobaczyć, że grzechy i słabości całej rodziny Adama zostały unieważnione przez cenę okupu złożonego przez drugiego Adama. Grzechy pierwszego Adama zostały przypisane drugiemu, a ludzka czystość i niewinność drugiego Adama jest przypisana pierwszemu oraz jego dzieciom – jeśli one wierzą.

Również błogosławione jest rozumowanie, że nieskazitelny Pan Jezus, który kupił nas przez ofiarowanie swego człowieczeństwa, teraz jest wysoko wywyższony do duchowego stanu i mocy i w ten sposób, jako nowe stworzenie – uczestnik Boskiej natury – On dalej będzie prowadził dzieło realizacji Ojcowskiego planu. Już wkrótce, z więziennego jarzma śmierci On wyprowadzi tych, których kupił, aby (w ten sposób) oni mogli być zbawieni (od kary za grzech Adama) i mogli przyjść do poznania prawdy i będąc usprawiedliwieni od wszystkich rzeczy przez wiarę w Pana Jezusa Chrystusa, aby mogli dojść do doskonałości i harmonii z Panem Bogiem, jaką miał Adam zanim zgrzeszył.

W Liście do Rzymian, w rozdziale 5:18, 19 apostoł święty Paweł wyprowadza tę doktrynę o usprawiedliwieniu, wskazując na potępienie na śmierć wszystkich, począwszy od Adama oraz na usprawiedliwienie ze śmierci do życia przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, któremu niech będzie chwała przez wszystkie wieki. Amen.

I są usprawiedliwieni darmo, z łaski jego, przez odkupienie w Chrystusie Jezusie, którego Bóg ustanowił jako ofiarę przebłagalną (zadośćczyniącą) przez krew jego, skuteczną przez wiarę, dla okazania sprawiedliwości swojej (sprawiedliwego postępowania), pobłażliwie odnosząc się do przedtem popełnionych grzechów (…) Dla okazania sprawiedliwości (Bożej) w teraźniejszym czasie, aby On sam był sprawiedliwym i usprawiedliwiającym tego, który wierzy w Jezusa (Rzym. 3:24-26). (Ci, którzy zechcą przestudiować wykres z „Pokarm”, na stronie 105, będą mogli lepiej zrozumieć ten temat.)

====================

— Luty 1883 r. —