Zmień język 

::R5776 : strona 295::

Dwa wielkie orędownictwa

„Przetoż i doskonale zbawić może tych, którzy przezeń przystępują do Boga, zawsze żyjąc, aby orędował za nimi” – Żyd. 7:25

ŚW. PAWEŁ kontrastuje tutaj wielkie Kapłaństwo naszego Pana Jezusa Chrystusa z kapłaństwem Porządku Aarona – typicznym kapłaństwem pod Prawem Mojżeszowym. Wskazuje wierzącym Hebrajczykom różnicę między tymi dwoma kapłaństwami; ponieważ Żydzi mieli trudności ze zrozumieniem, jak mogła nastąpić zmiana w kapłaństwie. Ich kapłaństwo trwało przez szesnaście stuleci. Nie wydawało się im ani słuszne, ani rozsądne, aby ktokolwiek mógł mówić, że Boska instytucja zarządzeń Prawa nie została zaplanowana na zawsze. Zatem konieczne było, aby Św. Paweł zajął się tą sprawą w sposób dość obszerny. W całym liście do Hebrajczyków starał się on wykazać, że kapłaństwo Aaronowe było jedynie typicznym, jedynie jednostronnym kapłaństwem. Wielki antytypiczny Kapłan miał być nie tylko kapłanem ofiarującym, ale i panującym Kapłanem. On miał mieć do wykonania wielkie dzieło poza czasem składaniem ofiar. Był on antytypem Aarona, ale Jego kapłaństwo należało do zupełnie innego Porządku – o wiele wyższego pod każdym względem.

Ten wielki Kapłan, gdy został intronizowany w chwale, został przygotowany, aby być pod Porządkiem Melchizedeka. Nie miał być pod Porządkiem Aarona. Apostoł wskazał, że o tym chwalebnym Kapłanie mówiło proroctwo (Ps. 110:4): „Przysiągł Pan, a nie będzie tego żałował, mówiąc Tyś jest kapłanem na wieki, według porządku Melchisedekowego” – Kapłanem na Jego Tronie.

::R5777 : strona 295::

Te różnorodne ofiary składane rok po roku w Porządku Aaronowym, były jedynie typem na „lepsze ofiary” (Żyd. 9:23). Typiczny kapłan ofiarował najpierw za swoje własne grzechy, a potem za grzechy całego ludu (3 Moj. 9:7,8,15; 3 Moj. 16:11,14,15). Tak samo, wielki antytypiczny Kapłan ofiarował najpierw ofiarę za Samego Siebie (członków Jego Ciała), a następnie za grzechy całego świata. Krew, która była ofiarowana w typicznych ofiarach była krwią cielców i kozłów; krew „lepszych ofiar” jest krwią Chrystusa, Głowy i Ciała, która była przelewana w trakcie całego Wieku Ewangelii. Ale to zasługa krwi Jezusa, Głowy Ciała, była tym, co dawała czystość ofiarom Ciała.

„DOSKONALE ZBAWIĆ MOŻE”

Apostoł wykazuje, że ofiary typicznych kapłanów były skuteczne tylko przez rok; że musiały być składane każdego roku; i że kapłani Porządku Aaronowego nie mogli na zawsze trwać na swoim urzędzie, ponieważ umierali. Ale wielki antytypiczny Kapłan ma trwać na zawsze. Nigdy nie będzie miał następcy; bo On „zawsze żyje”. On ma wykonać wszystkie Swoje wielkiego dzieła, a następnie zasiądzie po prawicy Majestatu na wysokości. Nigdy już nie będzie musiał ofiarować się, umierać za grzech; bo On uczynił to skutecznie, raz na zawsze.

Ponadto, Apostoł, rozważając dzieło ukończone przez tego wielkiego Kapłana dla wszystkich ludzi, pokazuje, o ile skuteczniejsze jest Jego dzieło, niż dzieło tamtych ziemskich kapłanów. Kapłani Porządku Aaronowego, kapłaństwa Lewickiego, nie mogli odpowiednio współczuć z ludźmi, ani też ich ofiary nie były w stanie tak naprawdę zgładzić grzechu (Żyd. 2:17,18; Żyd. 4:15; Żyd. 10:4). Ale ten wielki antytypiczny Kapłan, którego Kapłaństwo jest ustawiczne, nie tylko jest w stanie zgładzić grzech, ale jest w stanie w pełni współczuć z tymi, za których te Jego „lepsze ofiary” zostały dokonane. „Doskonale zbawić może tych, którzy przezeń przystępują do Boga, zawsze żyjąc, aby orędował za nimi.” On jest w stanie zbawić zupełnie, kompletnie i wiecznie.

Ten tekst może być rozumiany jako odnoszący się obecnie do Kościoła, że Pan nie tylko zbawia nas od przeszłych grzechów – kiedy po raz pierwszy przyjęliśmy Chrystusa, nasze grzechy zostały nam odpuszczone, i zostaliśmy przez Niego zaakceptowani – ale obejmuje także całe nasze dalsze postępowanie, On przykrywa Szatą Jego zasługi te skazy i słabości, które są wynikiem niedoskonałości naszego ludzkiego ciała. Cokolwiek objawia się jako nieumyślne, będzie przykryte przez zasługę Jego ofiary, chłosty są stosowane w celu odpokutowania za jakąkolwiek miarę dobrowolności. On jest w stanie zachować, nie tylko od przeszłych, ale i obecnych grzechów, ale także od przyszłych grzechów – może zachować

::R5777 : strona 296::

doskonale, i przyprowadzić nas do Boskiej łaski, którą Bóg obiecał wiernym naśladowcom Jezusa.

ORĘDOWNICTWO ZA CAŁĄ LUDZKOŚĆ

Ale to dzieło dla Kościoła, nie było wszystkim, o czym według Apostoła mówi nasz tekst. Gdyby wstawiennictwo Jezusa, wielkiego Arcykapłana, było przeszłością, i gdyby tylko Kościół Pierworodnych skorzystał z tego wstawiennictwa, to cała pozostała część świata zostałaby pominięta. Nie powinniśmy tak myśleć o Jezusie, który każdego dnia wstawia się za Swoim ludem; ale są dwa ogólne wstawiennictwa (orędownictwa). Pierwsze miało miejsce wtedy, gdy przedstawił On zasługę Swojej ofiary w Miejscu Najświętszym (w samym Niebie) za tych, którzy podczas Wieku Ewangelii mieli stać się członkami Jego Ciała, a jego efekty miały zastosowanie przez cały ten Wiek. Wszyscy, którzy stają się klasą Kościoła, wchodzą pod skuteczność tego wstawiennictwa, które było czynione od początku tego Wieku. Jego zasługa zawsze pozostaje na ich korzyść przed Ojcem. On zawsze jest naszym wielkim Orędownikiem, ponieważ działa na naszą korzyść od kiedy okazaliśmy pokutę przed obliczem Boga – Żyd. 9:24.

Ale Jezus ma uczynić kolejne wstawiennictwo. Jest to pokazane w Psalmie drugim: „Żądaj odemnie [Jehowa], a dam ci narody dziedzictwo twoje; a osiadłość twoję, granice ziemi”. Jezus ma wstawić się za narodami, Poganami, wszystkimi, którzy teraz nie są członkami Domu Wiary. Zobacz: Rzym. 11:17-24.

Ta sama zasługa, która przez cały obecny Wiek była skuteczna dla klasy Kościoła, ma być skuteczna dla całego świata, dla tych, którzy są w swoich grobach, a także dla tych, którzy mają teraz jeszcze pewną miarę życia. Będzie to końcowe lub kompletne wstawiennictwo się Orędownika, wstawiennictwo do najdoskonalszej zupełności. Ono nie pominie nawet jednej istoty ludzkiej.

Podczas Tysiąclecia nasz Pan Jezus nie będzie wstawiał się za światem; On to uczyni na samym początku, kiedy zastosuje Swoją zasługę „za cały lud”, gdy Nowe Przymierze zostanie zapieczętowane. Ojciec nie będzie miał bezpośrednich kontaktów z ludzkością aż do końca tysiąca lat, a będzie zajmował się nimi tylko poprzez Syna. Podczas Mesjańskich Rządów, Chrystus i Kościół wykonają pracę Restytucji dla całej ludzkości. Ponieważ zasługa naszego Pana zostanie przedstawiona za nich wszystkich, to cały świata znajdzie się w Chrystusowych rękach, abyśmy zostali dokończeni, uzupełnieni, aby niczego nam nie brakowało, cokolwiek można zrobić. Przy końcu tego Wieku, wszyscy niepoprawni zostaną zniszczeni, a ci, którzy dojdą do doskonałości, zostaną oddani Ojcu na ostateczną próbę. Wszyscy, którzy wtedy zawiodą, którzy udowodnią, że nie są zupełnie lojalni w sercu, również zostaną zniszczeni, „wycięci z pomiędzy ludu”.

====================

— 1 października 1915 r. —