Zmień język 

::R5751 : strona 252::

Powrót i zwycięstwo Eliasza

— 5 WRZEŚNIA — 1 Król. 18:16-40 —

TYPICZNE DOŚWIADCZENIA ELIASZA – KRÓL ACHAB I KRÓLOWA JEZABELA TAKŻE TYPAMI – TRZY I PÓŁ ROKU POSUCHY PRZEDFIGURĄ TYSIĄCA DWUSTU SZEŚĆDZIESIĘCIU LAT DUCHOWEJ POSUCHY – MODLITWA WIARY ELIASZA SPROWADZA NATURALNE DESZCZE – MODLITWA WIARY KOŚCIOŁA SPROWADZA DUCHOWE DESZCZE (WIELKĄ REFORMACJĘ)

NASZA lekcja jest interesującą jak ją znajdujemy opisaną w łatwo zrozumiałym języku w Biblii., lecz zainteresowanie studentów Biblii zwiększyło się od czasu, gdy rozpoznali, że Eliasz był nie tylko Prorokiem Pana, ale także typem ziemskich doświadczeń Kościoła. Księga Objawienia (Obj. 2:20-25; Obj. 18:7) opisuje Królową Jezabelę jako reprezentującą wielki religijny system tego Wieku Ewangelii, który uczynił wiele przemocy wobec Prawdy. Achab reprezentował świeckie rządy cywilne. Jego żona reprezentowała fałszywy Kościół Chrześcijański, system religijny ożeniony z ziemskimi rządami. Tak jak Achab reprezentował świeckie rządy mieniące się być Chrześcijańskimi królestwami, tak Królowa Jezabela obrazowała lub przedstawiała fałszywy system Kościoła, który zamiast utrzymywać się w czystości, jako dziewiczy Kościół Chrystusa został zaślubiony lub połączony z tymi ziemskimi systemami. W przeciwieństwie do tego, prawdziwie dziewiczy Kościół Chrystusowy miał pozostać wiernym swemu Niebieskiemu Panu, oczekując Jego wtórego przyjścia i zaślubienia z nim, które w tym czasie miało być dokonane.

Tak jak Prorocy Baala byli pod opieką Królowej Jezabeli i pod patronatem Króla Achaba, tak samo księża i reprezentanci religii wielkiego systemu kościelnego byli posłusznymi sługami wielkich fałszywych instytucji zobrazowanych przez Achaba i Jezabelę. Tak samo Prorok Eliasz i jego postępowanie z Achabem i Jezabela i sprawy Izraela były obrazem prawdziwego Kościoła Chrystusowego w ciele – po tej stronie zasłony. Chociaż prawdziwy Kościół jest równocześnie przedstawiony symbolicznie przez niewiastę, jest on także reprezentowany przez mężczyznę, gdy obraz obejmuje Pana Jezusa Chrystusa, Głowę Kościoła.

W Objawieniu mamy trzy i pół roku doświadczeń Eliasza, opisane w symbolicznym języku – czterdzieści dwa miesiące – 1260 dni – trzy i pół czasów lub lat (Obj. 11:2,3; Obj. 12:6,14; Obj. 13:5). W Objawieniu czas był symboliczny, tak, że każdy dzień z trzech i pół lat reprezentował rok, lub cały okres czasu 1260 lat. Niektórzy studenci Biblii zastosowali ten okres czasu jako rozpoczynający się w 539 roku po Chrystusie, a kończący się w 1798 roku po Chrystusie, w czasie, gdy Napoleon Bonaparte wziął Papieża z Rzymu jako więźnia do Paryża.

Tak jak podczas ukrywania się Eliasza na puszczy nie padał deszcz, aż Eliasz wyszedł, jak powiedziane w cytacie dzisiejszej lekcji, tak w czasie doświadczeń Kościoła był brak deszczu, a trwała posucha duchowa przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt lat, kończąc się w 1798 roku.

Na krótko przedtem niż skończyła się posucha w Izraelu – stało się wielkie zdarzenie (odnoszące się do dzisiejszej lekcji) ze zwycięstwem po stronie Pańskiej, tak i w historii Kościoła miało miejsce wielkie zajście pomiędzy Katolicyzmem i Protestantyzmem w czasie procedury Reformacyjnej. W Objawieniu obraz Kościoła symbolizowany przez niewiastę, jest widziany jako uciekający na puszczę, skryty od ogólnego widoku. Niewiasta odpowiada w obrazie Eliaszowi ukrytemu przed widokiem króla, królowej i proroków Baala – na świecie, lecz nie ze świata. Tak jak Eliasz był karmiony na puszczy przez kruki, tak i opis w Objawieniu mówi, że niewiasta, prawdziwy Kościół, odłączony od ogólnego widoku, był mimo to duchowo karmiony przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt lat, w których głód za duchowym pokarmem trwał na świecie.

Klasa Eliasza dokonała bardzo poważnej pracy po powrocie ze stanu pustyni. Duchowe orzeźwienie przyszło w obfitej mierze. Przez pewien czas wydawało się jakoby Królowa Jezabela była pokonaną i że pomordowanie jej proroków Mieczem Prawdy wykazało ich błędy a postawiło Prawdę Bożą i Jego sługę Eliasza, prawdziwy Kościół, w chwalebnej pozycji. Jakkolwiek nie trwało to długo. Nasza następna lekcja wykaże nam Eliasza ponownie uciekającego spod władzy Jezabeli.

DLACZEGO DESZCZ BYŁ POWSTRZYMANY

Wielu wyraża zdziwienie, że w odpowiedzi gorliwego studiowania Biblii w naszych dniach opowiada tak piękne Poselstwo Boskiej Mądrości, Sprawiedliwości, Miłości

::R5751 : strona 253::

i Mocy – Poselstwo bardzo przeciwne do nauk w przeszłości. „W jaki sposób” – oni zapytują się – „jest możliwym dla studenta Biblii dzisiejszych czasów otrzymać o wiele więcej światła ze Słowa Bożego, niż otrzymali go równie gorliwi studenci Biblii w przeszłości?”.

My odpowiadamy, że tysiąc dwieście i sześćdziesiąt lat duchowej posuchy są wytłumaczeniem. Około 300 roku po Chrześcijańscy biskupi zaczęli rościć sobie władzę Apostolską i tytułować się Apostolskimi Biskupami. Pretensje te są jeszcze utrzymywane, że biskupi Kościoła Rzymu, Kościoła Anglii, itd. posiadają autorytet równający się dwunastu Apostołom, podczas gdy Biblia naucza przeciwnie – że dwunastu Apostołów wybranych przez Jezusa (Św. Paweł zajmuje miejsce Judasza) stanowić miały jedyny fundament Chrześcijańskiego Kościoła, ich nauki są zupełnie równoległe z naukami Pana Jezusa – oni byli Jego wyłącznymi narzędziami mówczymi do kościoła, przez mowy i przez listy. Jezus przepowiedział odszczepienie, które miało spowodować u niektórych fałszywe mianowanie się

::R5752 : strona 253::

Apostołami. Zobacz: Obj. 2:2; 2 Piotra 2:1; Dz. Ap. 20:30.

To wywyższenie się biskupów przyszło stopniowo i otrzymało wielki popęd przez akcję Cesarza Konstantyna w zwołaniu Soboru Kościoła w Nicei, Bythynia, w 325 roku. Sobór pod opieką Cesarza sformował Nicejskie Creedo jako reprezentujące wiarę ludzi w Boga. Następnie to wyznanie zostało wyciśnięte na ludziach, jako będące jedyną właściwą i nieomylną wiarą. W podobny sposób inne dodatki do wyznania nicejskiego były później sformowane i dodawane przez biskupów. Indosowanie tych wyznań obejmowało, że biskupi, którzy je formowali mieli prawo, autorytet, Boskie objawienie potrzebne do wykonania; a ludzie stopniowo przyjmując te wyznania przyjmowali rzeczywiście w tym samym czasie doktrynę Apostolskiej Sukcesji, która stała się następnie głównym zarysem creed.

Od czasu, gdy Nicejskie Creedo zostało ogłoszone i przyjęte w 325 roku, studia Biblii rzeczywiście ustały na przeszło dwanaście stuleci. Podczas całego tego okresu studia Biblii były uważane za zbyteczne, ponieważ Apostolscy Biskupi sformowali creeda jako właściwą podstawę wiary Kościoła. Studiowanie Biblii oznaczałoby badanie sposobów jak należy walczyć przeciw Cesarzowi i połączonym poglądom nauk biskupów. Oprócz tego Biblie były w tym czasie pisana na pergaminie, były warte olbrzymie fortuny i tylko nieliczni ją posiadali; zaś wykształcenie potrzebne do czytania było niezmiernie ograniczone.

WSKRZESZENIE BADANIA BIBLII

Tysiąc dwieście lat po ogłoszeniu pierwszego wyznania przez tak zwanych Apostolskich Biskupów przyprowadza nas do 1526 roku, gdy sztuka drukarska stała się powszechną. W tym to roku prof. Tyndall mając przygotowane manuskrypty Nowego Testamentu wydrukował je w Niemczech z powodu opozycji angielskiego kleru. Następnie importował nakład do Londynu, w którego zakładach ludzie zaczęli go nabywać. Niewielu mogło czytać w owym czasie; lecz wielu było chętnych do zorganizowania klas i wynajęcia człowieka do czytania, ażeby w ten sposób mogli poznać Słowo Boże. W tym samym czasie Niemcy byli nauczani z Nowego Testamentu o jego odmiennych naukach przez Lutra i jego zwolenników.

Biskupi Kościoła Anglikańskiego dowiedzieli się o tym Nowym Testamencie. Oni natychmiast zakupili całe wydanie w zakładach i spalili publicznie przed frontem katedry Św. Pawła w Londynie. Oni obawiali się, że ludzie mogliby zainteresować się słowami Jezusa i natchnionych Duchem Świętym Dwunastu Apostołów; a oni, którzy przybrali sobie tytuł „Apostolskich Biskupów” staliby się jedynie zerem. Oni wiedzieli także, że osiemnaście Ekumenicznych Zgromadzeń odbytych w tych tysiąc dwustu latach, które uznały za prawdy wiary chrześcijańskiej wiele przedmiotów nienauczanych przez Biblię i że jednocześnie opuściły wiele przedmiotów, które są nauczane przez nią. Oni obawiali się, że gdy ludzie staną się studentami Biblii będą wiedzieć o tych rzeczach, a w rezultacie wywrócą ogólne wierzenia oparte na creedach – nie na Biblii.

Jakkolwiek my widzimy, że ich obawy były prawie bezpodstawne. Nauczanie wyznań wpajane przez dwanaście stuleci tak zagnieździło się w umysłach ludzi, że mogą oni czytać przeciwne wyznaniom rzeczy w Biblii, a nigdy nie zauważyć sprzeczności. Jakkolwiek wielka skłonność do badania Biblii weszła w tym czasie w Brytyjczyków. Kilka innych tłumaczeń było następnie dokonanych, aż ostatecznie biskupi uważali za rozsądne dać Biblię do rąk ludzi, wywierając na nich wrażenie, że oni przez cały czas podtrzymywali Biblię. Następnie także ostrzegli ludzi przeciw jakiejkolwiek interpretacji opartej na Biblii, która by się różniła od nauk tak zwanych „Apostolskich Biskupów” w wyznaniach – grożąc im karą wiecznych mąk.

Zainteresowanie Biblią trwało, i Król Jakub postanowił by stać się popularnym przez upoważnienie komitetu do przygotowania wydania nazwanego King James Version. W czasie, gdy ono było przygotowane Rzymscy Katolicy, aby nie być wyprzedzonymi sporządzili wydanie pod nazwą Biblia Douay’a – która jeszcze jest powszechnie przyjęta. Była ona dana do rąk ludzi z sugestią, że jest ona w harmonii z wyznaniami, i że ktokolwiek objaśniając jej nauki w odmienny sposób, byłby heretykiem, który nawet nie zatrzymałby się w Czyśćcu, lecz poszedłby prosto na wieczne męki.

Tak też było; Tyndall i niektórzy inni przejęci naukami Biblii ponieśli śmierć jako nieprzyjaciele „Apostolskich Biskupów”, ich creed i instytucji. Starcie postępowało jak już nadmieniono do 1799 roku, gdy Biblia przyszła do wielkiego poważania; prawie wszystkie nasze wielkie Towarzystwa Biblijne dni dzisiejszych zostały zorganizowane w około piętnastu latach po tej dacie. Przepowiedziany okres posuchy duchowej zakończył się wielkim duchowym deszczem, który przyszedł na świat. Jednakże nasza następna lekcja wykaże, że Achab i Jezabela pozostali niezmienni. Życie Eliasza znalazło się znowu w niebezpieczeństwie, przeto on uciekł na puszczę.

====================

— 15 sierpnia 1915 r. —