Zmień język 

::R5701 : strona 170::

Salomon, król Izraela

— 11 LIPCA — 1 KRÓL. 1:1-2:12 —

SĘDZIWY KRÓL DAWID – WYBUCH NOWEGO BUNTU – POWOŁANIE SALOMONA NA TRON IZRAELA – JEGO NAMASZCZENIE JAKO PAŃSKIEGO WYBRAŃCA – POPARCIE TŁUMU – ZNACZENIE JEGO IMIENIA – JEGO WRODZONE ZALETY I PRZYGOTOWANIE DO ZASZCZYTÓW

„Znaj Boga, ojca twojego, i służ Mu sercem doskonałem i umysłem dobrowolnym” – 1 Kron. 28:9

KRÓL DAWID miał siedemdziesiąt lat; Absalom, jego najstarszy syn, zginął w buncie niedługo przed rozpoczęciem naszej lekcji. Następnym najstarszym synem Dawida był Adoniasz, którego śmierć Absaloma uczyniła następcą tronu, i który w tym czasie miał być między trzydziestym a czterdziestym rokiem życia. Joab, hetman wojsk Dawida, musiał być również w zaawansowanym wieku i prawdopodobnie był na liście emerytów, nie tylko ze względu na wiek, ale też dlatego, że głęboko zranił uczucia Króla Dawida, lekceważąc jego rozkaz, aby nie zabijać Absaloma.

Adoniasz sądził, że nadszedł dla niego czas, by ogłosić się królem, tym bardziej że udało mu się pozyskać przyjaźń Joaba, długoletniego dowódcy armii, oraz przyjaźń jednego z ważnych kapłanów. Wydał ucztę, na którą zostali zaproszeni najwyraźniej wszyscy synowie Króla Dawida, z wyjątkiem Salomona, który uchodził za faworyta swego ojca. Uczta odbywała się niedaleko Jerozolimy i ustalono, że w czasie jej trwania jeden z kompanów powinien pozdrowić Adoniasza jako króla. Pozostali mieli się przyłączyć do wiwatu i tym sposobem byłby to wyraz powszechnego uznania, a nie buntu. Wszystko odbyło się zgodnie z planem.

A jednak z Boskiej opatrzności wieść o tym dotarła do Króla Dawida, który natychmiast zawarł porozumienie z nowym hetmanem Benajaszem, z prorokiem Natanem i kapłanem Sadokiem, żeby niezwłocznie posadzili Salomona na białą mulicę, co miało być znakiem, że król właśnie uznał go za swojego następcę. Następnie został on namaszczony w imieniu Pana i zaraz potem salut wojskowy dano, a lud z całego miasta Jerozolimy radośnie wiwatował: „Niech żyje Król Salomon”. Następnie na polecenie Króla Dawida, Król Salomon został przywiedziony na tron i publicznie ukoronowany.

Adoniasz, którego plan – jak się wydawało – w pełni zadziałał, był zdumiony, podobnie zresztą jak i ci, którzy byli razem z nim, gdy usłyszeli wrzawę ludu, brzmienie szofarów itp. i gdy się później dowiedzieli, że to oznaczało, iż Salomon został ukoronowany i zasiadł na tronie. Adoniasz lękał się o swoje życie i zbiegł, a jego stronnicy jakby się gdzieś rozpłynęli. Później jednak Salomon wysłał wiadomość do swego brata Adoniasza zapewniając go o pokoju.

Tak pięknie zakończyła się publiczna kariera Króla Dawida, nie w przyćmieniu, lecz w zenicie, w pełnej dojrzałości wieku i w jego uwiecznieniu na tronie w osobie jego wybranego syna. Dobrze pasują do niego słowa poety:

„Postanowiony jak gwiazda poranna,
Która nie znika za zaciemnionym zachodem,
Ani się nie skrywa pośród burz na niebie,
Lecz się rozpływa w niebiańskiej światłości”.

SALOMON, SYN POKOJU

Imię Salomona kojarzone jest z mądrością, ale pierwotnie przede wszystkim oznaczało ono Pokojowy. Z pewnością było to proroctwo o jego wspaniałym życiu, w którym nie było wojny.

Salomon był synem Batszeby, po tym jak legalnie została żoną Dawida. W jakiś niewyjaśniony sposób Pan objawił Dawidowi, że Salomon ma być jego następcą, a Dawid obiecał to Batszebie. Salomon urodził się w tym okresie, gdy działalność Króla Dawida jako wojownika miała się prawie ku końcowi i gdy wielki podwójny grzech życia Króla Dawida oraz jego skrucha, jak wierzymy, spowodowały jego złagodnienie i ustatkowanie się. Jego lojalność wobec Boga w tej poważnej sprawie, jego szczera modlitwa o przebaczenie i uzmysłowienie sobie pokoju z Bogiem wyraźnie uczyniły Króla Dawida nowym człowiekiem. Chociaż wcześniej był lojalny wobec Boga, najwyraźniej teraz był jeszcze bardziej oddany. Pokój, którego pragnął i który był oznaką Boskiego przebaczenia, mógł mieć coś wspólnego z łagodnym i rozważnym charakterem Salomona, a także być może coś związanego z jego imieniem. Mogło mu ono zostać dane w związku z poczuciem, że jego narodziny oznaczały uzyskanie przez rodziców pokoju z Bogiem.

W każdym razie u Salomona dostrzegamy inny charakter niż u któregokolwiek z jego braci, których historię mamy opisaną. W większym stopniu niż pozostali podzielał religijne usposobienie Dawida. Dlatego był bardzo faworyzowany i prawdopodobnie też bardziej utalentowany. Naprawdę nadszedł czas, abyśmy oszacowali, do jakiego stopnia

::R5701 : page 171::

i my, i inni jesteśmy obciążeni albo też błogosławieni poprzez skłonności i cechy charakteru, jakie dziedziczymy.

Tym, co jeszcze sprzyjało Salomonowi, był fakt, że jego matka nie wywodziła się z rodziny pogańskiej, ale była Izraelitką, a zatem była lepiej niż inne żony Dawida zapoznana z Boskimi zarządzeniami, Zakonem, sposobem wielbienia itd.

Ponadto Zapis zdaje się wskazywać, że Król Dawid, mając na uwadze kwestię następcy swojego tronu oraz być może zdając sobie w tym czasie sprawę, że nie w pełni wykonał swe obowiązki wobec innych dzieci, pozwalając im dorastać pod niekorzystnym wpływem królewskiego dworu – starał się postąpić lepiej w przypadku Salomona, gdy był on jeszcze młody; pozostawił go więc częściowo pod opieką matki i wyznaczając go na podopiecznego i ucznia Proroka Natana. Ten znakomity początek w życiu niewątpliwie miał wiele wspólnego z karierą Salomona, którą zbadamy w następnym studium.

====================

— 1 czerwca 1915 r. —