Zmień język 

::R5700 :strona 169::

Niewdzięczny, zbuntowany Absalom

— 4 LIPCA — 2 SAM. 18:1-15 —

HISTORIA ABSALOMA – JAKŻE INNY NIŻ JEGO OJCIEC – JEGO UTRACONE MOŻLIWOŚCI – SYN GODNY POGARDY I NIEPOSŁUSZNY, ZDRAJCA NASTAJĄCY NA ŻYCIE SWEGO OJCA – SYN LUDZKIEGO OJCA – ODPOWIEDZIALNOŚĆ RODZICÓW – TAKIE DZIECKO, JAKIM CZYNIĄ GO RODZICE – TEORIA EUGENIKI NIEWYSTARCZAJĄCA

„Dzieci, bądźcie posłuszne rodzicom swoim w Panu, bo to rzecz słuszna” – Efez. 6:1

„O ileż ostrzejsze niż ukąszenie węża jest
Posiadanie niewdzięcznego dziecka!”

NASZA dzisiejsza Lekcja omawia śmierć Absaloma. I bez komentarza jest ona wystarczająco wyraźna. Jednak będzie to dla nas korzystne, gdy przyjrzymy się życiu tego młodego księcia i zwrócimy uwagę na niektóre z jego porażek. Po pierwsze, nie był on szlachetnie urodzony. Jego matka, żona Króla Dawida, była córką sąsiedniego, pogańskiego władcy. Najprawdopodobniej była piękną kobietą, gdyż Pismo Święte wyraża się o Absalomie, że był urodziwym chłopcem, pięknym młodzieńcem, który miał dobre zasady oraz był miły i lubiany. Znajdował się jednak w tym niekorzystnym położeniu, że był członkiem królewskiej rodziny i nie wymagano od niego pracy w pocie czoła.

Absalom po raz pierwszy przykuwa naszą uwagę poprzez zamordowanie swojego przyrodniego brata Amnona, aby  pomścić honor swojej siostry. Z tego powodu uciekł by schronić się u swojego dziadka. W ten sposób był jeszcze bardziej odsunięty od wszelkich dobrych wpływów ze strony ojca i prawdziwej religii. Po kilkuletniej nieobecności jego ojciec, który nigdy nie przestał go kochać i opłakiwać, został namówiony, by zaprosić Absaloma z powrotem do Jerozolimy, gdzie jeszcze przez kolejne dwa lata odmawiał przyjęcia swojego syna w swojej obecności. Wszystkie te okoliczności były niekorzystne dla młodego człowieka, ale żadna z nich nie może usprawiedliwić jego zdrady wobec ojca, Izraelskiego króla.

SPISEK ABSALOMA

W całym kraju Izraela byli sędziowie, którzy decydowali w zwykłych sprawach rodzących niezadowolenie. Gdy jednak ich decyzje nie były satysfakcjonujące, odwoływano się do króla jako do najwyższego sędziego. Król Dawid był mocno zaangażowany gromadzeniem materiałów na budowę Świątyni, której budowa miała nastąpić dopiero po jego śmierci. Możliwe, że w jakimś stopniu utrudniało to jego pracę na rzecz ludu w roli najwyższego sędziego, tak że niektóre z ich spraw, jak to bywa w sądach wyższej instancji, były opóźnione w przesłuchaniu – aż do znudzenia dla tych, którzy z niecierpliwością oczekiwali pożądanych rezultatów.

Nie jesteśmy jednak pewni, czy były jakieś braki w respektowaniu przez Króla Dawida obowiązku zarządzania wymiarem sprawiedliwości. Wiemy jedynie, że jego przebiegły syn, Absalom, stał się bardzo popularnym. Był dla ludzi bardzo łaskawy, zbliżył się do nich i zawsze był gotowy wysłuchać ich skarg; a on odpowiadał im bardzo sprytnie, wyrażając smutek z powodu opóźnień, i mówiąc: „Gdybym to ja był królem, byłoby inaczej!”. I tak, poprzez oszustwo, intrygę i fałsz, jak czytamy – „ukradał Absalom serca mężów Izraelskich” od swego ojca. Ludzie naprawdę zaczynali myśleć, że gdyby mieli takiego człowieka jako króla, wiodłoby się im znacznie lepiej. Wydaje się, że całkowicie przeoczyli fakt, iż to Bóg był Królem Izraela, i jak mówi Biblia, Król Dawid jedynie zasiadał na tronie Pana – 1 Kron. 29:23.

Absalom był niespotykanie pięknym księciem, o długich, falujących włosach. Jeździł swoim rydwanem, a przed nim pięćdziesięciu szybkich biegaczy, jego heroldowie. Bezmyślni ludzie zachwycali się tym i najwyraźniej choć jeden mądry człowiek został zwiedziony przez zaraźliwe zaślepienie tym blichtrem.

Absalom wiedział o religijne uczuciach swego ojca, których najwyraźniej nie podzielał. Zdał sobie sprawę, że nie byłby prawdopodobnie wyborem ojca na następcę, i że czas wyboru nowego króla nie był tak odległy jako że Król Dawid się zestarzał. Podążając za Szatańskimi ambicjami i nielojalnością względem Boga, Absalom stał się nielojalny względem swego ojca. Zebrał armię, ogłosił się królem, a przeprowadził całą sprawę tak szybko i gruntownie, mając przy tym poparcie tak wielu ludzi, których serca pozyskał swą przebiegłością, że Król Dawid i jego regularne wojsko oraz ci, którzy pozostali mu wierni w pałacu, byli zmuszeni uciekać z obawy o swoje życie. Nasza lekcja opisuje bitwę, jaka się rozegrała między przeważającymi siłami Absaloma, a mniej licznymi oddziałami Króla Dawida, złożonymi wszakże z lepiej wyszkolonych żołnierzy. Zwycięstwo przypadło Królowi Dawidowi. Absalom został zabity, pomimo usilnej prośby Dawida do żołnierzy, aby nie zabijali młodego człowieka, jego syna.

Jakiż mamy tutaj kontrast między mężem według serca Bożego, a człowiekiem, którego podziwiał lud – błyskotliwym, ostentacyjnym, ambitnym, podstępnym, intrygującym, zbuntowanym, który szukał życia ojca! Mąż Boży, pomimo swych słabości, które wyznał i których żałował, miał serce pełne lojalności wobec Boga, wiernie zwracające się ku Niemu jak igła magnetyczna ku północy; miał też współczującą miłość dla swego syna, którą wyraził w godnej uwagi pieśni: „Synu mój Absalomie, synu mój! Synu mój Absalomie! obym ja był umarł miasto ciebie! Absalomie, synu mój, synu mój!”.

BARDZO WAŻNA ZASADA

Ludzka wola jest czymś wspaniałym, tak że można by niemalże powiedzieć, iż każdy chłopiec jest odpowiedzialny za swoją własną karierę. Nasze wyrażenie „self–made–man” (człowiek, który wszystko zawdzięcza swej pracy) jest dość bliskie prawdy.

To jednakże nie usprawiedliwia rodzica, którego obowiązkiem jest widzieć, że właściwe dziecko rodzi się na świecie, dostatecznie uzdolnione – nie tylko zewnętrznie piękne, ale też uczciwe, sprawiedliwe, lojalne względem Boga i zasad sprawiedliwości. Nie zwalnia to również rodziców od przekazania dziecku właściwych koncepcji życiowych oraz stosownych wskazówek. Pismo Święte mówi bowiem: „Ćwicz młodego według potrzeby drogi

::R5700 : page 170::

jego; bo gdy się zstarzeje, nie odstąpi od niej” – Przyp. 22:6.

Wydaje się żałosne w istocie to, że pomimo całych wieków pouczeń i kazań tak niewielu rodziców uświadamia sobie swoje zobowiązania względem dzieci, które wydają na świat. Tak nieliczni ojcowie uświadamiają sobie, że są oni obrońcami i opiekunami swoich żon i ich potomstwa. Chodzi nie tylko o powinność i przywilej wybrania szlachetnej, sumiennej żony, by była matką rodziny, ale również o zapewnienie jej odpowiednich warunków w okresie ciąży i ogólne zadbanie o to, by jej serce i umysł pozostały czyste, miłujące, szlachetne, wierne Bogu i zasadom sprawiedliwości, aby ich dziecko odznaczało się wspaniałym charakterem – w mniejszym stopniu skażone i splamione grzechem, niż byłoby w przeciwnym razie. Cóż, Pismo Święte głosi, że ludzie giną z powodu braku wiedzy – Oz. 4:6.

To prawda, że wszędzie zwraca się uwagę na teorię eugeniki, ale w jakim celu? To, co ważne w tej teorii, dotyczy zdrowia i właściwego doboru towarzystwa w życiu, ale traci ona na znaczeniu, jeśli chodzi o zasadę, na jaką my tutaj zwracamy uwagę, a mianowicie, że umysł matki w okresie ciąży zaznacza się i odciska korzystnie bądź niekorzystnie na charakterze jej dziecka. To oczywiście nie byłoby możliwe by matka wydała na świat doskonałe dziecko. Ale z jej własnymi  ideałami, wyższymi, prawdziwymi, niezachwianymi, skupionymi na rzeczach czystych, szlachetnych i dobrych, wiemy ponad wszelką wątpliwość, że jej dziecko byłoby ubogacone, zarówno pod względem fizycznym jak i intelektualnym, a także moralnym. Z drugiej strony, jak wskazaliśmy to w „FOTODRAMIE STWORZENIA”, doskonała matka Ewa była w stanie, i uczyniła to – skaziła swego syna Kaina zazdrosnym i nieszczęśliwym usposobieniem, które skutkowało zamordowaniem własnego brata.

====================

— 1 czerwca 1915 r. —