R4518-349 Punkty dotyczące Okupu do zapamiętania

Zmień język

::R4518 : strona 349::

Punkty dotyczące Okupu do zapamiętania

Kiedykolwiek słowo okup użyte jest w Piśmie Świętym, to według greckiego ono oznacza cenę okupu — równoważną cenę, dostateczną cenę.

Odkupienie oznacza zastosowanie okupowej ceny. Gdy więc czytamy, że Pan nasz Jezus dał Samego Siebie na okup za wszystkich, to znaczeniem tego jest, że Jego ofiara dokonana na Kalwarii jest dostateczną ceną na wykupienie całej ludzkości, gdy w tym celu zostanie zastosowana. Nasz Pan złożył Swe życie, umarł za nas; złożył okup do rąk Ojcowskich, gdy ofiarował Samego Siebie bez zmazy Bogu. Lecz złożenie tej wartościowej ofiary do rąk Bożych, a zastosowanie tejże zasługi za ludzkość to dwie różne sprawy.

Złożenie (dostarczenie) okupu było dokonane na Kalwarii; lecz zastosowanie tegoż nie było nawet rozpoczęte przez następne pięćdziesiąt dni. Przez trzy dni Odkupiciel był umarłym — powstał dnia trzeciego. Następnie przez czterdzieści dni był z uczniami, okazując się im niekiedy, dla ich instrukcji. Potem wstąpił na wysokość, aby tam okazać się „przed oblicznością Bożą za nami” (Żyd. 9:24) poczym, dnia pięćdziesiątego, w dniu Zielonych Świąt, rozpoczęło się wylewanie Ducha Świętego na wierzące i poświęcone Bogu sługi i służebnice.

To zesłanie Ducha Świętego było dowodem, że uwielbiony Pan zastosował zasługę Swej ofiary, zastosował Swoją krew jako okup za nas. Zesłanie Ducha Świętego było więc dowodem, że Kościół został odkupionym — że pozafiguralne kropienie krwią Ubłagalni przez naszego Najwyższego Kapłana „za nas”, zostało dokonane, że było zadawalające dla Sprawiedliwości i że grzechy nasze zostały zmazane. Zaraz po tym, Ten Najwyższy Kapłan rozpoczął Swoją drugą ofiarę, Swoich „członków” — „żywe ofiary, święte i przyjemne Bogu” (Rzym. 12:1). To było pokazane w figurze w zabiciu kozła Pańskiego — „Zabije też kozła na ofiarę za grzech ludu” – 3 Moj. 16:15.

Cały okup był użyty na pojednanie za nasze grzechy, gdy On Wielki Arcykapłan okazał się przed oblicznością Bożą „za nami”. Okup ten odkupił nas (1 Kor. 6:20); lecz za innych zastosowany nie był i błogosławieństwo na innych nie przyszło. Okup ten jest także „za wszystkich” (1 Tym. 2:6), lecz nie został jeszcze w taki sposób zastosowany.

Cała zasługa ofiary Chrystusowej, czyli cały okup został użyty na pojednanie za nasze grzechy — ponieważ tak był on zastosowany. Nawet na zwolnienie jednego człowieka, potrzeba byłoby tego całego okupu. Tylko dlatego, że kara, czyli wyrok śmierci przeszedł na „wszystkich ludzi przyszła wina ku potępieniu” (Rzym. 5:18) przez grzech jednego, przeto i śmierć drugiego człowieka (Jezusa) może być zastosowana za więcej niż jednego, ku uwolnieniu z tego potępienia. Lecz za jakąkolwiek ilość bywa to zastosowane, wszystko jest zastosowane, bo inaczej nie dokonywałoby zwolnienia z pod potępienia śmierci.

Z tego wynika, że ponieważ On Najwyższy Kapłan zastosował cały okup „za nas” (Żyd. 9:24), na zgładzenie zmaz, czyli potępienia tych, co obecnie przyjmowani są jako Jego członkowie i Jego dom — dom wiary — przeto On niema żadnej pozostałej zasługi, którąby mógł zastosować za świat. Okup, który był dostateczny za jednego człowieka, albo też za wszystkich ludzi, został zastosowany tylko „za nas” (za Kościół), „za grzechy nasze” (1 Jana 2:2).

Jaka więc jest nadzieja dla świata? O! świat nie został zapomniany w Boskim programie i w słusznym czasie on zostanie odkupiony — „drogocenna krew,” cena okupu, zostanie zastosowana na Ubłagalni za grzechy wszystkiego ludu! Wtedy Duch Święty zostanie wylany na wszelkie ciało.

Co! Czy Kościół zapłaci okup za świat?

Wcale nie! Boskim zarządzeniem jest, aby On (Jezus) we wszystkim przodował. Zasługa Jezusowa, jak to już widzieliśmy, jest teraz w całości użyta — jest przypisana domownikom wiary, dla naszego usprawiedliwienia przez wiarę. Jesteśmy poczytani, czyli uznawani jako posiadający ziemskie prawa i życie, utracone w Adamie, a odkupione przez Jezusa. Lecz to poczytanie, czyli usprawiedliwienie jest nam zatwierdzone przez Boga spłodzeniem z Ducha Świętego do nowej natury tylko z powodu naszego ślubu poświęcenia, że złożymy nasze życie, ofiarujemy wszelkie ziemskie korzyści, i prawa tak jak Jezus to uczynił — postępując Jego śladami, będąc ochrzczeni w Jego śmierć, pijąc Jego kielich cierpień — uczestnicząc z naszą Głową w „krwi nowego przymierza”, przez które błogosławieństwo okupu zapewnione będzie, jakoby legacją, czyli testamentem, ludzkość może korzystać z tego błogosławieństwa, przez stanie się Izraelitami prawdziwymi, na ludzkim poziomie restytucji, jako ziemskie nasienie Abrahamowe, przyrównane do piasku na brzegu morskim.

Zauważmy więc, że ten jeden okup złożony przez naszego Pana na Kalwarii, był cały oddany do rąk Sprawiedliwości „za nas”, co było uznane w dniu Pięćdziesiątnicy i później, przez zesłanie Ducha Świętego na Pańskie sługi i służebnice. Zauważmy także, iż restytucyjne prawa, jakie teraz używamy, jako uczestnicy z Panem w ofierze, muszą być z powrotem oddane Sprawiedliwości, zanim On Wielki Arcykapłan może ten sam okup przedstawić ponownie za świat, pod warunkami nowego przymierza.

„Jako inni ludzie pomrzecie,” oświadcza Bóg przez proroka (Ps. 82:7). Trzy klasy rozwijają się pod pierwotnym przymierzem, jakie Bóg zawarł z Abrahamem, które jest przymierzem łaski, reprezentowanym w Sarze. (1) Małe Stadko, kapłanów — członkowie ciała Najwyższego Kapłana. Ci cierpią z Nim mają udział w „Jego śmierci” w „Jego kielichu”, w „Jego chrzcie na śmierć”.

(2) Wielka Kompania, składająca się z tych, co poświęcili się na śmierć i byli spłodzeni z Ducha Świętego, lecz którzy „dla bojaźni śmierci po wszystek czas żywota podlegli byli niewoli” (Żyd. 2:15). Ci muszą umrzeć, lecz nie jako członkowie ciała Chrystusowego, nie jako części Jego ofiary – Oni muszą, ponieść „zatracenie ciała, żeby duch (nowe stworzenie) był zachowany w on dzień Pana Jezusa” (1 Kor. 5:5). (3) Ci, co dobrowolnie odwrócą się i zlekceważą swe poświęcenie muszą umrzeć śmiercią wtórą. Ci opisani są przez Apostoła, jako krzyżujący sobie ponownie Tego, który złożył okup za nich, przyjął ich za Swoich członków, poświęcił ich, jako Swoich współofiarników i współdziedziców Swej chwały, w łączności z wielkim dziełem pośredniczenia w Nowym Przymierzu, pod którym Izrael i świat będą błogosławieni.

Wszyscy należący do tych trzech klas, wszyscy, których usprawiedliwienie i ofiarowanie przy poświęceniu było przyjęte przez Boga — co bywa poświadczone przez otrzymanie Ducha Świętego, jako Jego Sługi i służebnice — wszyscy ci muszą umrzeć zanim Nowe Przymierze z Izraelem i ludzkością może być zapieczętowane. Oni muszą złożyć całe ziemskie usprawiedliwienie i wszelkie ziemskie prawa, na zawsze, zanim ten jeden okup (złożony przez Jezusa) może być ponownie w rękach Sprawiedliwości, kredytowany Najwyższemu Kapłanowi, aby On mógł z nim (z tym okupem) okazać się ponownie przed oblicznością Bożą i dokonać pojednania za grzechy wszystkiego ludu. Wtedy, przy zakończeniu się tego wieku, a rozpoczęciu Tysiąclecia, nasz Pan, który, jako człowiek Chrystus Jezus dał Samego Siebie na okup za wszystkich, przedstawi i zastosuje tenże okup „za wszystkich” (1 Tym. 2:6). W taki to sposób „On jest ubłaganiem za grzechy nasze (Kościoła), a nie tylko za nasze, ale także za grzechy całego świata” (1 Jana 2:2). Te ubłagania są oddzielne i odrębne, lecz jedna ofiara dokonana na Kalwarii jest okupem, przez który oba te pojednania będą uskutecznione.

====================

— 15 listopada 1909 r. —