Zmień język

::R4390 : strona 139::

On udoskonala uświęcenie

— ŻYD. 10:1:14 —

Św. Paweł w tym miejscu Pisma Świętego stara się wykazać Hebrajczykom, że ofiary wołów i kozłów, nakazane przez pewien czas, miały ustać, a żydowskie kapłaństwo zostało zastąpione kapłaństwem wyższego rodzaju – kapłaństwem Chrystusa i Jego członków, „królewskim kapłaństwem”. Ukazuje on naszego Pana jako zwracającego się do Ojca w tej sprawie następującymi słowami: „Ofiary [wołów i kozłów] i obiaty nie chciałeś [nie zaspokajały one wymagań Twojego Prawa jako cena odkupienia za grzeszników], aleś mi ciało sposobił… Oto idę (…) abym czynił, o Boże! wolę twoją”. W tym miejscu, powiada apostoł, znosi On (odsuwa na bok) pierwsze, figuralne ofiary Przymierza Zakonu (woły i kozły), aby ustanowić, czyli ustawić na właściwym miejscu drugie – pozaobraz tamtych ofiar.

Tak jak Ojciec przygotował dla naszego Pana Jezusa specjalne ciało, które było święte, niewinne, niepokalane i odpowiednie jako ofiara za nasz grzech, tak też zapewnił On cielesne Ciało Chrystusa na większą skalę, jako ofiarę, dając nam możliwość usprawiedliwienia przez Jego krew. Mówi o tym apostoł: „Będąc tedy usprawiedliwieni [darmo przez Jego łaskę] z wiary, pokój mamy z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa”, a następnie dodaje: „Przez któregośmy też przystęp otrzymali wiarą ku łasce, w której stoimy i chlubimy się nadzieją chwały Bożej” – Rzym. 5:1-2.

Otrzymujemy dostęp do tej łaski – do współudziału w chwale Chrystusa, w Jego Królestwie, w Jego naturze – dzięki sposobności, którą daje nam nasze usprawiedliwienie, abyśmy stali się członkami Najwyższego Kapłana, dzieląc z Nim Jego ofiarę. Św. Paweł odnosi się do tego w innym miejscu, mówiąc do usprawiedliwionych: „Proszę was tedy, bracia! przez litości Boże [wasze usprawiedliwienie], abyście stawiali ciała wasze ofiarą żywą, świętą, przyjemną Bogu, to jest rozumną służbę waszą” – Rzym. 12:1. Tutaj mamy oświadczenie, że jesteśmy uczestnikami tej ofiary oraz że nasza ofiara jest przyjemna Bogu i policzona w Nim jako święta, dzięki naszej wierze i pokrewieństwu z Wielkim Arcykapłanem, który przyjął nas jako swych członków i ofiarowuje nas jako część samego siebie. W zgodzie z tym czytamy w omawianym fragmencie: „Przez którą wolę jesteśmy poświęceni [oddzieleni jako święci i poświęceni współofiarnicy z Panem] przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa”.

Apostoł dowodzi, że przez jedną ofiarę Chrystus na zawsze udoskonalił tych, którzy bywają poświęceni. Przez Jego zasługę nic już teraz nie świadczy przeciwko nam i nic nie powstrzymuje nas od przyjęcia łaskawego zaproszenia do cierpienia z Nim jako Jego członkowie, stawiający swoje ciała żywą ofiarą przez zasługę Jego ofiary.

Pod Nowym Przymierzem Bóg usunie grzechy Izraela i Judy, a gdy wszyscy wejdą w związek z Nim pod tym przymierzem i gdy nastąpi odpuszczenie grzechów, będzie to dowodem, że ustały ofiary za grzech Dnia Pojednania, o czym pisze Apostoł w wersecie osiemnastym. Odpuszczenie grzechów Izraela i świata jeszcze nie nastąpiło, ponieważ nie jest jeszcze kompletna ofiara za grzechy – Chrystus nadal jeszcze ofiaruje samego siebie. Wielki Dzień Pojednania jeszcze się nie zakończył, choć moment ten jest już blisko.

W łączności z tym zauważmy słowa Apostoła, że mając ufność w zasłudze ofiary Chrystusa za nas, mamy „wolność [odwagę], wejść do świątnicy” [Żyd. 10:19]. Kto wchodził do Miejsca Najświętszego w sposób obrazowy? Jedynie najwyższy kapłan raz do roku w Dniu Pojednania. Kto w pozaobrazie wejdzie do Miejsca Najświętszego na końcu pozaobrazowego Dnia Pojednania? Pozaobrazowy Arcykapłan – Jezus Głowa i Kościół Jego Ciała. Tylko przez naszą wiarę i posłuszeństwo w tej sprawie jesteśmy uznawani za członków Ciała Najwyższego Kapłana, których On ofiaruje, tak abyśmy mieli na koniec nadzieję wejścia do Świątnicy jako Jego członkowie. A tutaj już weszliśmy przez wiarę.

====================

— 1 maja 1909 r. —