R0072-1 „Cienie Zakonu”

Zmień język 

::R0072 : strona 1::

„CIENIE ZAKONU”

Liczne ofiary i obrzędy Prawa Mojżeszowego, opisane w pierwszych pięciu księgach Biblii, zostały przedstawione z najdrobniejszymi szczegółami i były wykonywane z największą precyzją. W świetle wersetów wskazujących, że „przez Zakon nikt nie zostaje usprawiedliwiony przed Bogiem” oraz, że „krew cielców i kozłów nie mogła zgładzić grzechu”, nie można pominąć pozytywnych wartości tych obrzędów Zakonu, służących jako obraz lub „cień przyszłych dóbr.” (Żyd. 10:1) Miarę zaufania należącego się tym obrazom z powodu ich trafności można określić na podstawie dokładności, z jaką Izraelici byli zobowiązani je przestrzegać oraz na podstawie surowości kar (głównie kary śmierci) stosowanych w przypadku ich gwałcenia; pamiętając również na słowa naszego Pana: „Dopóki nie przeminie niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie przeminie z Zakonu, aż wszystko to się stanie.” (Mat. 5:18)

Prawdą jest, że powinniśmy usilnie starać się, aby jak najtrafniej tłumaczyć znaczenie tych obrazów, których wypełnienie się wymagało długiego czasu i które wyraźnie rzucały cień na różne aspekty dzieła pojednania pomiędzy Panem Bogiem a całym grzesznym rodzajem ludzkim.

Dostrzegamy dosyć dużą ilość obrazów, które nie będąc ujęte w jedną całość, łączą się ze sobą w grupy. Każda grupa składa się z trzech lub czterech obrazów, łączących się ze sobą poglądami, wyrażanymi z różnych punktów widzenia odnośnie tego samego przedmiotu. Następnie, wszystkie inne grupy przedmiotowe też wiążą się ze sobą i kiedy one wszystkie układają się w naszej wyobraźni we właściwy sposób, każda z grup wskazuje na pewne szczególne aspekty dzieła pojednania, a przy tem jedna grupa przydaje wartości drugiej. Ale dlaczego mamy taką różnorodność obrazów? Dlaczego nie możemy wyrażać się prostymi słowami, które wszyscy potrafiliby zrozumieć? Z tego samego powodu, dzięki wpływowi Ducha Świętego, piękno Prawdy zostało ukryte we figurach Księgi Objawienia, a w innych miejscach Biblii, prawdy zostały ukryte w symbolach. One miały być rozpoznane dopiero w słusznym czasie i tylko przez tych, którym „dane jest poznać tajemnice Królestwa Bożego. Ale innym podaje się je w podobieństwach”, w symbolach i typach. (Łuk. 8:10) Prosząc o mądrość Pana Boga, który chętnie jej udziela, starajmy się, aby układając w naszej wyobraźni niektóre obrazy i zachwycając się ich prawdziwym znaczeniem, w ten sposób moglibyśmy czerpać z nich wzmocnienie.

NAMASZCZENIE NAJWYŻSZEGO KAPŁANA

Zgodnie z Prawem Zakonu, namaszczenie było ceremonią objęcia Bożej służby przez najwyższego kapłana. Wskazówki dotyczące tej ceremonii zapisane są w 2 Księdze Mojżeszowej, w Rozdziale 8. Przed objęciem urzędu najwyższego kapłana, Aaron był namaszczony specjalnie spreparowanym olejem, używanym tylko do namaszczania najwyższego kapłana. Nikt nie miał prawa posiadania lub sporządzania tego świętego oleju, a za złamanie tego prawa groziła kara śmierci. Czytamy o tym w 3 Księdze Mojżeszowej, w Rozdziale 30:25-32. Niewątpliwie, święty olej namaszczania przedstawiał Ducha Świętego.

Na tę ceremonię Aaron był umyty i odziany w szatę „chwały i piękności.” 2 Mojż. 8. Wtedy na jego głowę wylano olej namaszczenia. W taki też sposób był odziany i namaszczony Pan Jezus, nasz Najwyższy Kapłan. Ale, ponieważ Pan Jezus był „Święty niewinny i nieskalany” nie potrzebował umycia, któremu musiał być poddany Jego typ. Płócienna „suknia” przedstawia Jego czystość i sprawiedliwość. Pas symbolizuje służbę, a płócienny pas przedstawia Jego, jako „sługę sprawiedliwego.” Niebieski płaszcz w jednej całości wskazuje na Jego niebiańską naturę. (Kolor niebieski oznacza niebiański pokój.) Uważamy, że naramiennik składający się z dwóch osobnych części, zwieszających się z przodu i z tyłu i złączonych dwiema złotymi klamrami, spoczywającymi na jego ramionach, przedstawiał dwa wielkie przymierza – Przymierze Abrahamowe w części frontowej oraz Nowe Przymierze w części tylnej. Chociaż te przymierza są oddzielne i odmienne, to obydwa są zależne od Najwyższego Kapłana, gdyż tylko On może je unieść i wypełnić. (Powinniśmy pamiętać, że przez przynależność do Niego, staniemy się dziedzicami chwały nie według Nowego Przymierza, które ciągle odłożone jest do przyszłości, ale według Przymierza Abrahamowego). Dwie części naramiennika sporządzone były z tkaniny zawierającej „złote, niebieskie, fioletowe, szkarłatne oraz lniane nitki razem splecione i przedstawiające błogosławieństwa duchowe; kolor niebieski – niebiański pokój; kolor fioletowy – królewska władza ziemskiej fazy Królestwa; szkarłat – niezmienny charakter przymierza; (Kolor szkarłatny uważany był za najbardziej trwały ze wszystkich kolorów) Obecność lnu w tkaninie przedstawiała sprawiedliwość, jako jeden z warunków przymierza. Oprócz Pana Jezusa, „nie ma sprawiedliwego ani jednego” i rodzaj ludzki nie kwalifikowałby się do otrzymania błogosławieństw wypływających z tych chwalebnych przymierzy, jeśliby Pan Bóg nie udzielił pomocy przez Tego, który miał moc to uczynić. Obydwa przymierza upadłyby na ziemię, jeśliby podtrzymujące je dwie złote klamry nie spoczywały na ramionach naszego Najwyższego Kapłana.

„Przepasanie” zrobione z tego samego materiału co naramiennik przymocowywało jego dwie części (dwa przymierza) do Jego biódr. Przepasanie wskazuje, że ten sługa jest sługą posiadającym obiecaną i szczególną naturę. Rzeczywiście, On był sługą królewskim i „Aniołem (sługą) przymierza.”

Na przedniej części naramiennika znajdował się napierśnik sądu. Był on zawieszony na złotym łańcuchu, łączącym go ze złotymi klamrami na ramionach., a do naramiennika był przymocowany sznurkiem przewleczonym przez złote pierścienie. To sznurowanie było tak ukryte pod spodem, że zwykłemu obserwatorowi napierśnik mógł wydawać się częścią naramiennika. Napierśnik sądu pięknie przedstawia Zakon, który nie był częścią przymierza Abrahamowego, ale był do niego dodany. (Gal. 3:19) Izraelici nie widzieli ukrytego związku i uważali Przymierze Abrahamowe i „Zakon, który został nadany czterysta trzydzieści lat później”, za jedno i to samo. Jednak Apostoł Święty Paweł wykazuje, że zgodnie z przymierzem, Pan Bóg postanowił usprawiedliwić wszystkich w Jego „nasieniu.” Napierśnik, jako symbol Zakonu, był jedną z najpiękniejszych części szat najwyższego kapłana i był wykonany z tego samego materiału co naramiennik. Na nim znajdowało się dwanaście oprawionych w złoto klejnotów, na których były wyryte imiona dwunastu pokoleń Izraela. Napierśnik był przymocowany na sercu najwyższego kapłana, wskazując, że on był zdolny podźwignąć Zakon, który był mu bardzo drogi i jako „pancerz sprawiedliwości” okrywał Jego serce. „Nauka Boga jest w sercu jego.” (Ps. 37:31) To, co odrzucało wszelką niedoskonałość, było mu miłe; „Pragnę czynić wolę Twoją, Boże mój, A zakon Twój jest we wnętrzu moim.” (Ps. 40:9)

Ten napierśnik miał dwie piędzi długości i jedną piędź szerokości. Złożony na pół, miał jedną piędź szerokości i jedną długości. Ten rozmiar – piędź – wskazywał, że prawo Boże było pełną miarą możliwości doskonałego człowieka. Doskonały człowiek Jezus Chrystus był jedynym, który kiedykolwiek wypełnił Zakon. Fakt, że napierśnik był podwójny i że obie jego części były tej samej wielkości, przedstawia Wiek Żydowski i Wiek Ewangelii. Przymocowanie napierśnika do złotej klamry na zgięciu wyznaczającym środek jego dwóch części obrazuje znaczenie śmierci krzyżowej, która stała się przyczyną rozdziału a nam przyniosła usprawiedliwienie, dzięki któremu, będąc spłodzeni z Niego, w oczach Bożych jesteśmy usprawiedliwieni. Ten szczególny sposób przymocowania napierśnika do złotych klamer potwierdza myśl już wyrażoną w innym miejscu, że Wiek Żydowski i Wiek Ewangelii obejmują taki sam odcinek czasu. Wiek Żydowski jest doskonałym typem lub obrazem Wieku Ewangelii.

Napierśnik wysadzony klejnotami oprawionymi w złoto przedstawiał prawdziwych Izraelitów. „Będą moją własnością – mówi Pan Zastępów – w dniu, który Ja uczynię własnością […](klejnotami” według Biblii Króla Jakuba). W ten sposób osadzeni w złocie, jako Jego klejnoty, duchem zanurzeni w Panu Jezusie, posiadamy „sprawiedliwość Zakonu wykonaną w nas.” (Rzym. 8:4) Kiedy Aaron stawał odziany w „szaty chwały i piękności”, wspaniale przedstawiał naszego Najwyższego Kapłana, który pojawił się wśród ludzi, przez Ojca odziany w moc i władzę, aby jako Jego przedstawiciel wypełnić obietnice Jego przymierza.

Obok stojącego Najwyższego Kapłana stały też zwierzęta przeznaczone na ofiarę. To wskazywało, że ofiary były przewidzianą częścią planu Bożego, podobnie jak były nią przymierza lub też każdy inny aspekt planu. Najwyższy Kapłan był namaszczony świętym olejem tak, jak Pan Jezus, który był „Namaszczony olejem wesela nad towarzyszy swoich”. „ […]gdyż Bóg udziela Jemu Ducha bez miary”. Apostoł Święty Jan sam zobaczył i zapisał sposób namaszczenia naszego Najwyższego Kapłana (Jana 1:32; Łuk. 4:1). Święty olej wylany na głowę, „ściekał na podołek szat Jego”, pokazując w ten sposób, jak my, członkowie Jego ciała, mamy być uczestnikami tego samego pomazania, któremu podlegała nasza Głowa. Ten święty olej, zaczął spływać na ciało w dniu Pięćdziesiątnicy i spływając tak przez wieki, pomazuje wszystkich tych, którzy prawdziwie należą do Niego, będąc okryci Jego szatami.

Synowie Aarona stanowiący „Jego dom”, po omyciu, odzianiu w lniane szaty i przewiązaniu ich pasami, przedstawiali nas, „którzy domem Jego jesteśmy”. Zgodnie z podaną nam nauką, wiemy, że przynależność do Jego domu daje nam usprawiedliwienie, przez które Pan Bóg uznaje nas za sprawiedliwych. Synowie Aarona nosili czapki, przykrywające ich głowy. Aaron nie nosił czapki, lecz pasek białego płótna, do którego była przymocowana złota korona z napisem „Świętość Panu.” Przykrycie głów kapłańskich przedstawiało, że oni nie byli głową, ale że byli „poddani”, a dalej to pokazywało, że Pan Bóg dał Pana Jezusa „za głowę nad wszystkich Kościołowi, który jest Ciałem Jego” (1 Kor. 1:22; 1 Kor. 4:15).

Kapłani byli przewiązani pasami, co oznaczało, że będąc Jego sługami, jesteśmy uważani za pomazanych w Nim.

Aaron odziany w szatę i namaszczony przedstawiał cały Kościół; Głowę i Ciało – Pana Jezusa i Kościół, nasienie, przez które „będą błogosławione wszystkie narody ziemi.” Okryci przymierzami i upoważnieni do zajęcia swego urzędu, oni są pomazywani do dzieła, które mają wykonać. Pamiętajmy, że święty olej pomazania wciąż spływa, aby każdy członek Ciała mógł być nim pokryty, a dokonanie się tego procesu wymaga czasu całego wieku Ewangelii.

====================

— Luty 1880 r. —